Al meerdere jaren lang heb ik last van mentale/emotionele problemen, dat denk ik. Ik weet het niet zeker omdat ik niet moedig genoeg ben om naar iemand toe te stappen en te vertellen wat ik voel. Niemand kan een diagnose stellen omdat ik te bang ben.
Het begon allemaal in de brugklas. Ik voelde me ongelukkig en begon mezelf de schuld te geven van dingen die waarschijnlijk niet mijn schuld waren. Mijn moeder is chagrijnig, vast mijn schuld. Ik begon mezelf ook te vertellen dat ik lelijk en waardeloos was. Ik ging het geloven. Ik durfde deze emotionele en onzekere kant van mezelf niet te laten zien. Daarom werd ik de clown van de klas. Ik schreeuwde het hardst van allemaal en kon nooit mijn mond houden. Hoe harder ik schreeuwde, hoe slechter ik me voelde. Ik begon mensen buiten te sluiten. Ik was erg alleen en had niet veel vrienden. Misschien had ik wel vrienden, maar ik vertelde mezelf dat ze alleen met mij omgingen uit medelijden. Ik begon mezelf bewust pijn te doen om dat ik het dacht dat ik het verdiende. Heb een aantal keer aan zelfmoord gedacht maar durfde het nooit te doen. Ik kreeg (waarschijnlijk, ik weet het niet zeker) paniek aanvallen. Stopte met eten omdat ik dunner wilde worden. Ik wilde iemand zijn die ik helemaal niet was. Ik probeerde meerdere malen mezelf te veranderen.
Nu lig ik vaak in bed, urenlang. Nog steeds alleen. Ik ben onzeker maar ik schreeuw nog steeds. Ik ben me gaan realiseren dat er een groot gat is tussen mij en de rest van de wereld. Ik hoor er niet bij en heb mijzelf volledig geïsoleerd.
Ik vraag me gewoon af, wat is er mis met mij?
(dankjewel voor het lezen 🙂 )
Ik weet niet wat het is
A
A
Er is niets mis met je, er zijn heel veel mensen die onzeker zijn.
Ik ben zelf ook onzeker en heb een "masker" op, ik zeg tegen iedereen dat ik vrolijk en gelukkig ben, terwijl dat niet is.
Gisteren heb ik dan eindelijk de stap gezet om te praten met een GGD medewerker en ik moet zeggen dat het wel oplucht als je je verhaal tegen iemand vertelt en die er ook iets mee kan doen.
Als tip zou ik je willen geven om je mindset te veranderen, niet meer dat alles jou schuld is, maar dat je beter dan de rest bent
Ik ben zelf ook onzeker en heb een "masker" op, ik zeg tegen iedereen dat ik vrolijk en gelukkig ben, terwijl dat niet is.
Gisteren heb ik dan eindelijk de stap gezet om te praten met een GGD medewerker en ik moet zeggen dat het wel oplucht als je je verhaal tegen iemand vertelt en die er ook iets mee kan doen.
Als tip zou ik je willen geven om je mindset te veranderen, niet meer dat alles jou schuld is, maar dat je beter dan de rest bent
A
Dankjewel voor je reactie.
Ik ben bang dat als ik mijn mindset verander dat ik dan egoïstisch overkom. Ik heb wel meerdere malen geprobeerd positiever te denken maar het lukt gewoon niet. Ik blijf ongelukkig en angstig.
Ik ben bang dat als ik mijn mindset verander dat ik dan egoïstisch overkom. Ik heb wel meerdere malen geprobeerd positiever te denken maar het lukt gewoon niet. Ik blijf ongelukkig en angstig.
A
Hoi!
Zoals @KarelDeGrote zegt, is er niets mis met jou. Wat jij vertelt, zijn dingen waar ook andere mensen last van hebben. Jij bent niet de enige die hiermee worstelt, ook al krijg je misschien soms die indruk.
Je hebt jezelf proberen veranderen. Als je je niet goed in je vel voelt, ga je op zoek naar jezelf. Op de weg naar jezelf kom je een hoop obstakels en omwegen tegen, en dat is ok. Op die manier leer je jezelf kennen.
Je geeft jezelf de schuld van dingen die niet jouw schuld zijn. Je overtuigd jezelf van negatieve gedachten die niet kloppen. Jij bent niet lelijk en waardeloos. Er zijn zeker mensen die met jou omgaan omdat ze jou een fijn persoon vinden, en niet uit medelijden.
Het gedrag dat je vertoont, komt niet overeen met wat je voelt. Je wilt jezelf "beschermen" door je gevoelige kanten te verstoppen. Dat verstoppen kost veel energie, en je wordt er ongelukkig van. Het is ok om jezelf te tonen. De enige persoon waarmee jij je hele leven moet samenleven, is jezelf, dus het is belangrijk dat je jezelf graag ziet.
Jammer dat je jezelf pijn doet. Dat verdien je niet. Zelfmoord is ook de oplossing niet. Jij kan gelukkig worden, ook al zie je dat nu niet.
Je paniekaanvallen en willen vermageren terwijl dat waarschijnlijk niet nodig is klinken zorgwekkend. Ook al is het eng, ik raad je aan hier met iemand over te praten. Je mentor, huisarts, ouders, etc. zijn er voor deze dingen.
Ze zeggen dat je jezelf leert kennen op reis. Je moet niet op het eerste vliegtuig naar Japan springen, beginnen in je eigen buurt is al goed. Ga eens alleen, of met iemand anders, rondlopen in je eigen buurt, en kijk eens goed rond. Je ziet dingen die je nooit eerder opgemerkt hebt. Dat helpt mij vaak als ik me slecht voel, en overladen ben van negatieve gedachten.
Als je alleen reist, alleen gaat wandelen, alleen naar een concert gaat, etc., word je geconfronteerd met jezelf, en hoe je reageert in bepaalde situaties.
Groetjes
x
Zoals @KarelDeGrote zegt, is er niets mis met jou. Wat jij vertelt, zijn dingen waar ook andere mensen last van hebben. Jij bent niet de enige die hiermee worstelt, ook al krijg je misschien soms die indruk.
Je hebt jezelf proberen veranderen. Als je je niet goed in je vel voelt, ga je op zoek naar jezelf. Op de weg naar jezelf kom je een hoop obstakels en omwegen tegen, en dat is ok. Op die manier leer je jezelf kennen.
Je geeft jezelf de schuld van dingen die niet jouw schuld zijn. Je overtuigd jezelf van negatieve gedachten die niet kloppen. Jij bent niet lelijk en waardeloos. Er zijn zeker mensen die met jou omgaan omdat ze jou een fijn persoon vinden, en niet uit medelijden.
Het gedrag dat je vertoont, komt niet overeen met wat je voelt. Je wilt jezelf "beschermen" door je gevoelige kanten te verstoppen. Dat verstoppen kost veel energie, en je wordt er ongelukkig van. Het is ok om jezelf te tonen. De enige persoon waarmee jij je hele leven moet samenleven, is jezelf, dus het is belangrijk dat je jezelf graag ziet.
Jammer dat je jezelf pijn doet. Dat verdien je niet. Zelfmoord is ook de oplossing niet. Jij kan gelukkig worden, ook al zie je dat nu niet.
Je paniekaanvallen en willen vermageren terwijl dat waarschijnlijk niet nodig is klinken zorgwekkend. Ook al is het eng, ik raad je aan hier met iemand over te praten. Je mentor, huisarts, ouders, etc. zijn er voor deze dingen.
Ze zeggen dat je jezelf leert kennen op reis. Je moet niet op het eerste vliegtuig naar Japan springen, beginnen in je eigen buurt is al goed. Ga eens alleen, of met iemand anders, rondlopen in je eigen buurt, en kijk eens goed rond. Je ziet dingen die je nooit eerder opgemerkt hebt. Dat helpt mij vaak als ik me slecht voel, en overladen ben van negatieve gedachten.
Als je alleen reist, alleen gaat wandelen, alleen naar een concert gaat, etc., word je geconfronteerd met jezelf, en hoe je reageert in bepaalde situaties.
Groetjes
x
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your username or e-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
