Hallo allemaal, er is iets gebeurd en dat wou ik met jullie delen want ik weet niet zo goed wat ik nu moet doen.
In mijn vorige topic had ik al vermeld dat het niet goed met me ging en dat ik aangerand was. Ik had gehoopt dat er niks meer zou gebeuren in de toekomst op het gebied van seksuele intimidatie. Tot de dag van 2 dagen geleden. Ik ben verkracht... + Ik heb een mentale break down. Ik zit er heel erg mee want thuis kan ik er echt niet over praten. (Ik wil niet horen van ''maar probeer toch maar met ze te praten. Want dat heeft mij ook geholpen.'' In mijn situatie kan dat gewoon niet als ik nog een goede relatie wil met m'n ouders. Ze zullen onbegrip tonen net als altijd. En denken dat het mijn schuld is. Ik kan gewoon echt niet bij ze terecht op dat gebied.) En ik voel me zo schuldig. Alsof het mijn fout is dat hij dat bij mij heeft gedaan. Ik heb aangegeven dat ik het niet wou en hij zag aan me dat ik bang was. Maar toch voelt het alsof het mijn schuld is. Dat ik mezelf niet genoeg had verzet. Ik klapte helemaal dicht. Ik was enorm bang. Ik durfte niet te schreeuwen anders zou hij me nog meer pijn doen.. Het is natuurlijk niet veilig gegaan. Dus er is een grote kans dat ik zwanger kan worden. En daar ben ik echt enorm bang voor. Want vele hebben hier geen begrip voor en zeggen dat het me eigen schuld is. '''Ja had je maar weg moeten lopen, had je hem maar moeten slaan en weg moeten aan.'' Ik snap wel dat ze er onbegrip voor tonen. Als je iets niet hebt meegemaakt kan je je niet echt inleven in de andere. (Sommige kunnen wel dat wel tho! Waaronder ik 🙂 ) En ze weten nooit wat ze er mee aan moeten. En ja dan sta ik er alleen voor. Maar het ergste vind ik nog wel dat zijn vriend mij heeft aangerand en hij zelf heeft me verkracht. Ik weet dat het niet mijn schuld is dat het is gebeurd. Maar dat schuldgevoel gaat maar niet wel. Het schuld gevoel doet me denken dat het echt mijn fout is. + het gaat niet goed op school, thuis, nergens!! Mijn ouders staan op het punt om te gaan scheiden. Maar voor mij betekend dat dat ik me vader niet meer terug ga zien. En ik zit daar heel erg mee. Want ik wil geen ruzie's meer met hem helemaal niks. Altijd als ik met hem alleen ben is het niet leuk. Nooit! Maar om het dan nooit meer te zien... Ik zit echt met een dilemma met mezelf. Ik zit in mijn voor examen jaar en het gaat nu al niet goed omdat ik niet lekker in me vel zit, door alle omstandigheden en gebeurtenissen! Dus heb ik heel veel examen opdrachten wat op je examendossier komt! En ik kan dat niet verpesten en ik kan niet nog verder afstromen door mijn problemen. (Ik ben van Havo naar Kbl gezakt.) Met mijn adhd kom ik ook nergens. Ik zit helemaal ergens anders met mijn hoofd en ik ben te snel afgeleid. En door mijn slechte gehoor pik ik ook niet alles op. Een heel slecht begin van het school jaar! Ik wil niet dood... Maar ik vraag me echt af waarom me zoveel is overkomen en gaat waarschijnlijk overkomen. Ik ben het zat met alles!