Hoi

Ik ben een meisje van zestien en ik zit in 5 vwo. Dit schooljaar is het meest zware jaar dat ik ooit heb gehad. Ik heb afgelopen zomervakantie een heleboel meegemaakt (chantage, opa gestorven) en heb dat eerste veel te lang verzwegen. Daar leed mijn school heel erg onder en na twee maanden met een psycholoog te hebben gepraat kon ik het pas accepteren dat ZIJ mijn ouders het ging vertellen. Dat was na de kerstvakantie. Ondertussen ben ik veel ziek geweest en heb ik lage cijfers gehaald. Nu het nieuws eruit was dacht ik: oh nu komt alles weer goed, maar nee het werd alleen maar erger. En nu nog. Ik kon school niet bijhouden en mijn concentratie was nergens te bekennen. Ik wist niet waarom het niet beter werd en gaf/geef mezelf daar de schuld van. Ook mijn ouders werden ongeduldig omdat ik nog steeds geen hogere cijfers haalde op school zodat ik geen onvoldoendes meer stond. Ze zeiden dat ik nooit mijn afspraken nakom en dat ik nooit doe wat er me gevraagd wordt. Terwijl ik zo mijn best deed. Ik wist zelf ook niet waarom het niet ging en het feit dat ik geen antwoord kon geven op de vraag 'waarom?' Maakte ze boos. Ik kreeg huisarrest en mocht alleen nog sporten, werken en naar school. Dit brak me en ik heb ze verteld dat ik misschien wel overspannen ben. Dit was midden in de toetsweek, waardoor ik weer heel veel toetsen miste.

Ik besloot het rustig aan te doen al ging dat niet helemaal met mijn werk die moeilijk deed omdat ik niet vertelde waarom ik ziek was. Ze hebben helemaal geen recht om dat te weten, Maar volgens hun wel. Dat leverde op dat ik naar de bedrijfsarts moest en na heel veel 'je hoeft de rede niet te weten' 'jawel' heb ik ontslag genomen, voor rust. Vervolgens werd ik gebeld over een of andere ziektewetuitkering die ik niet hoefde voor een 16-uur baantje.

Dus ik werkte niet meer, deed rustig aan op school, zat bij een nieuwe psycholoog, het zou nu goed moeten gaan. But nope. De derde toetsweek kwam eraan en ik werd weer ernstig ziek. Ik werd de week voor de pww ziek en de halverwege de pww weer. Ik heb toen een week lang 39 graden koorts gehad en de volgende week mocht ik niet naar school omdat ik moest herstellen. Weer een heleboel toetsen die ik moet inhalen.

Stress stapelt zich op en krijg steeds vaker te horen: 'Tje hoeft het niet te redden het dit jaar.' Ik als perfectionist wel. Iedereen, mijn ouders, mijn familie, mijn mentor, heeft de moed wel een beetje opgegeven, Maar ik niet. De perfectionist in mij moet dit jaar halen.

Ik heb in totaal 3 normale schoolwezen om nog 9 toetsen in te halen en ik trek het niet meer. Zo veel stress, maar het moet. Het rare is dan dat ik niet 24/7 aan het leren ben, Maar dat ik niks doe en denk over alles wat ik nog moet leren. Kan iemand me vertellen waarom?

En nu na dit lange dramatische verhaal hetgeen wat het meest recent is ik voel me namelijk enorm eenzaam en ik schaam me er zo voor. Is er weer iets! Heeft ze weer een probleem! Stelt ze zich weer aan! Tis altijd wat! Zo denk ik dan over mezelf. Ik durf het aan niemand te vertellen, zelfs niet mijn ouders want ze moeten denken dat het goed gaat. Ik moet iedereen die niet meer in me gelooft laten zien dat ik het wel kan. Als ik nu laat merken dat het weer slecht gaat om weer een ander excuus (want zo beschouw ik mijn 'problemen') geloven ze nog minder in me. En dan vertel ik aan een beste vriendin van me dat ik laatste tijd heel onzeker ben over vriendschappen en dat ik paniekaanvallen heb als het gaat over dingen vertellen, krijg ik de reactie terug dat ik te vaak praat over mijn problemen. Eerlijkheid mag, Maar ze zei ook dat ze het niet aankon dat ik mijn problemen allemaal aan haar vertel, omdat haar problemen erbij komen. En ik doe de laatste tijd zo mijn best om aan niemand te laten zien dat het slecht met me gaat. Dat heeft me gewoon heel erg gekwetst, en ze zegt ook dat ze closer is met andere vriendinnen en dat wist ik ook wel. Maar het doet me gewoon realiseren dat ik eigenlijk heen vriendin meer op school heb waaraan ik mijn problemen kan vertellen.

Ik mentaal echt uitgeput en ik huil en pieker steeds vaker iedere avond. Ik wil zo graag rust. Iedere avond is te lang en iedere ochtend is te vroeg. Door moeheid slaap ik zowat tijdens iedere les. Eenmaal thuis val ik in slaap en wordt wakker voor het avondeten. Helemaal uitgeput eet ik wat en ga terug naar mijn kamer waar ik afleiding zoek van mijn stressvolle gedachtes. En dan ga ik rond dit tijdstip piekeren. Val ik rond 2 uur in slaap en zo gaat het dag in dag uit, zonder dat ik wat kan doen aan school.

Toch moet ik. Ik moet dit jaar halen en dan kan ik heel de zomervakantie slapen. Slapen en stressloos leven voor zes weken. Geen gedoe meer, geen depressie meer. Rust. Oh wat heb ik zin in die vakantie. Maar eerst moet ik nog zorgen dat ik doorga ookal kan het niet meer.