Hoi!

Goed dat je naar hier gekomen bent. Je wilde dit even kwijt, en ik hoop dat het geholpen heeft. Neerschrijven van wat er in je omgaat helpt mij ook vaak, ook al is het niet zo duidelijk wat er uiteindelijk geschreven staat.

Je ouders weten van het snijden en je hebt hulp. Ook al weet je niet of je dit wilt, het lijkt mij toch een stap in de juiste richting. Hier alleen mee zitten lijkt me erg vermoeiend. Het geheimhouden van zulke zware gevoelens kost veel energie, en ze eruit laten doet je vaak lichter voelen.

Je weet niet of je dit wel wilt. Praten is niet zo jouw ding. Het mijne ook niet, ik schrijf liever. Praten durf ik pas als ik iemand vertrouw, en dat duurt vaak een tijdje. Ik stel dan ook voor dat jij hulp zoekt waar jij je goed bij voelt. De klik die je hebt met de persoon die jou behandelt is belangrijk. Er moet een zekere band zijn, een band van vertrouwen. Het is ok als je je (nog) niet goed voelt bij de hulp die je nu hebt. Geef dat maar aan, en blijf zoeken naar iemand waar je je goed bij voelt.

Als iemand iets tegen je zegt, negeer je het een soort van. Misschien dringt het niet tot je door, omdat je hoofd al zo vol zit. Het kan helpen om op te schrijven wat die persoon gezegd heeft, en dan op te schrijven wat er in je hoofd opkomt. Je kunt een dagboek bijhouden met jouw gedachten erin, en als er dan iets in jou opkomt, kun je dat meteen opschrijven, voordat het je gedachten weer verlaat.

Je zou je gedachten en gevoelens in tekeningen kunnen omzetten. Met die tekening kun je naar je hulp gaan, en het kan jou helpen om je gevoelens uit te leggen aan de hand van die tekening.

Je bent bang dat mensen robots zijn. Je leeft in een soort angst, en hebt het moeilijk met het vertrouwen van personen. Het donker vind je ook eng. Ik heb eens gehoord dat bang zijn in het donker een instinct is van de mens. Vroeger, echt heel vroeger, betekende de nacht dat roofdieren op pad waren, die een beter nachtzicht hadden dan mensen. Het is in mensen hun hoofd geprint om 's nachts op hun hoede te zijn. Vandaag is dat instinct bij sommige mensen meer aanwezig dan bij anderen, en kan het beïnvloed worden door persoonlijke factoren, zoals angsten of gebeurtenissen. Het lijkt me natuurlijk om in je achterhoofd te hebben dat er mensen in het donker kunnen zitten. Ik zie het als een soort "verdedigingsmechanisme" van je hersenen. Dit is ok tot in zekere mate, maar de angst mag niet zo sterk zijn dat ze jou overneemt.

De mensen die jou een aansteller en aandachtszoeker noemen, kennen jou niet. Voor de personen die dit zeggen heeft het woord weinig betekenis, en zij zijn vast allang vergeten dat ze dat tegen je hebben gezegd, maar jij weet het nog. Dat is jammer, want wat die personen zeggen klopt niet. Jij stelt je helemaal niet aan. Jij verdient aandacht, aangezien je je niet zo goed in je vel voelt, maar dat wil niet zeggen dat jij een aandachtszoeker bent.

Bekijk bij die hulp eens wat de opties zijn. Welke mogelijkheden zijn er, en bij welke voel jij je het beste. Een behandeling heeft de grootste slaagkans als je er zelf in gelooft, dus kies op basis van je gevoel, en laat niet te veel meespelen wat de mensen rond jou zeggen. Jij kent jezelf en jij weet wat je voelt.

Groetjes
x