Hallo lezer,

Ik zit dus al heel lang met een eetprobleem (in de vorm van niet eten, veel afvallen, vervolgens wel weer eten omdat ik de gedachten meer kan ‘verslaan’, en dan weer niet eten omdat ik weer dik wordt, en heel veel calorieen tellen) en ik heb ook last gehad van depressie, en ik was de afgelopen 3 dagen op schoolreis naar België. Ik plande van te voren al in wat ik zou eten, en ik at toen weer meer dan gepland dus ik voelde me al een beetje gefrustreerd, en daarnaast was ik de 2de dag heel moe (had natuurlijk weinig geslapen) en een vriendin van mij was gevallen en moest heel hard lachen, echt een half uur lang, van de adrenaline en shock. Het was best eng en we maakten ons ook een beetje zorgen om haar omdat ze raar deed met eten, en vervolgens moest ik huilen (ik was gwn echt ff geschrokken en niet relaxed) en toen zei ik: ‘je kunt me alles vertellen, ik heb ook een eetprobleem.’
Dit was voor het eerst dat ik dit überhaupt had uitgesproken, en ik begon harder te huilen en toen moesten we beiden huilen en ee was nog een vriendin die moest ook huilen en nadat we een soort van gekalmeerd waren liepen we naar beneden, en gingen we aan een docent vertellen over de situatie met de vriendin die was gevallen. En toen moest ik weer huilen en toen ineens gooide ik er stukje voor stukje van alles uit en heb ik hem bijna alles verteld en ik was de hele avond helemaal aan het trillen en ik merkte dat ik mijn pijn niet had opgelost met therapie, mar slechts had weggestopt. En ik wilde zo hard huilen, maar ik hield me in. En nu ben ik weer thuis, ik baal ervan dat de reis er al op zit en ik kan niet stoppen met huilen, en wil heel hard schreeuwen maar dat kan niet omdat mijn ouders me anders zullen horen. Ik voel me nu zeker super schuldig dat ik kamp waarschijnlijk verpest heb voor die docent en mn vrienden (ze waren heel erg geschrokken van mijn bekentenis) en ik ben echt een aandachtshoer, want natuurlijk moet ik weer gaan huilen op schoolreisje. Echt zo typisch. Ik haat mezelf echt.