Ik ben een tijdje geleden (zo’n 4 weken gok ik), naar de huisarts geweest. Dit omdat het al een hele tijd slecht me me gaat en er gewoon geen vorderingen inzitten.
Nu is er een depressie vastgesteld en heb ik medicatie voorgeschreven gekregen, citalopram. Ik slik dit nu al 3,5 week en ik heb het gevoel dat het nu wel moet gaan werken.
Ik voel me nog steeds elke dag klote en mijn intake bij een psycholoog is pas 16 augustus, ik kan het echt niet meer aan. Mijn hoofd zit helemaal vol en ik kan gewoon niet zonder angst leven. Ik heb vaak las van suïcidale gedachten en die nemen soms echt de overhand. Dan ga ik mezelf snijden, voel me dan even goed, maar daarna gaat het weer bergafwaarts.
De therapeut waar ik nu zit voel ik me ook gewoon echt niet fijn bij. Telkens dat zweverige gedoe over een beter zelfbeeld krijgen etc. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen. Mijn vriendinnen wil ik niks vertellen. Ik heb het er echt wel eens over gehad met ze, maar begrijpen kunnen ze natuurlijk nooit volledig.
Ik heb nu al weer een paar afspraken staan bij die therapeute maar ik wil echt niet meer, weet iemand raad? Ik wil me zo graag weer vrolijk voelen maar momenteel lukt het echt niet..
Ik heb hulp nodig
A
A
Ehh,
Om vrolijk te worden zit ik nu een zak Haribo-perzik snoepjes leeg tr vreten.
En bij mij helpt het om mijn toekomst voor me te zien en te bedenken hoe ik dat wil berijken ( acrtice worden in mijn geval )
Het helpt ook om door de natuur te lopen en te zien hoe mooi de wereld is
Om vrolijk te worden zit ik nu een zak Haribo-perzik snoepjes leeg tr vreten.
En bij mij helpt het om mijn toekomst voor me te zien en te bedenken hoe ik dat wil berijken ( acrtice worden in mijn geval )
Het helpt ook om door de natuur te lopen en te zien hoe mooi de wereld is
A
Hoi!
Als je het gevoel hebt dat de sessies met de therapeut niet werken, heeft het weinig zin daar tijd en energie in te steken. Het kan dat een bepaalde aanpak niet werkt voor jou, en dan is het goed een andere aanpak te zoeken.
Je kan dit gerust met je therapeut bespreken. Hij/zij begrijpt vast dat zijn/haar aanpak niet voor iedereen doeltreffend is.
De dingen waar je mee zit zijn heftig. Als je aangeeft wat er aan de hand is, kan het mogelijk zijn dat je een vroegere afspraak krijgt. Bij de KinderTelefoon kunnen ze je ook helpen in een chat- of belgesprek.
Hier kunnen ze je ook helpen: https://www.113.nl
Ik vind het goed dat je de stap naar de huisarts hebt gezet. Om hulp vragen kan lastig zijn. Nu je de hulp hebt, heb je het recht om aan te geven wat voor jou werkt en wat niet.
Groetjes
x
Als je het gevoel hebt dat de sessies met de therapeut niet werken, heeft het weinig zin daar tijd en energie in te steken. Het kan dat een bepaalde aanpak niet werkt voor jou, en dan is het goed een andere aanpak te zoeken.
Je kan dit gerust met je therapeut bespreken. Hij/zij begrijpt vast dat zijn/haar aanpak niet voor iedereen doeltreffend is.
De dingen waar je mee zit zijn heftig. Als je aangeeft wat er aan de hand is, kan het mogelijk zijn dat je een vroegere afspraak krijgt. Bij de KinderTelefoon kunnen ze je ook helpen in een chat- of belgesprek.
Hier kunnen ze je ook helpen: https://www.113.nl
Ik vind het goed dat je de stap naar de huisarts hebt gezet. Om hulp vragen kan lastig zijn. Nu je de hulp hebt, heb je het recht om aan te geven wat voor jou werkt en wat niet.
Groetjes
x
A
Hoe kan ik haar dit vertellen zonder haar te kwetsen? Zij vindt het belangrijk dat we elkaar elke week zien ivm de klachten..
@100divergentt11
@100divergentt11
A
Ik vermoed dat je therapeut begrijpt dat niet iedereen zich geholpen voelt door dezelfde persoon. Je kan haar zeggen dat je wel weet dat ze het beste met je voorheeft, maar dat de aanpak niet werkt voor jou.
A
Ik denk dat je het juist wel aan je vriendinnen moet vertellen. Ik denk dat ze dit goed zullen begrijpen en je zullen helpen! Misschien hebben ze wel dezelfde problemen of kennen ze iemand?
A
Ik ga het wel snel een keer aan proberen te geven, maar is gewoon echt lastig.. Moet vrijdag naar de huisarts en ga het dan ook wel aangeven.
En klopt! Mijn vriendinnen willen me wel helpen maar heb gewoon het gevoel dat ze me altijd laten stikken wanneer het erop aan komt.
En klopt! Mijn vriendinnen willen me wel helpen maar heb gewoon het gevoel dat ze me altijd laten stikken wanneer het erop aan komt.
A
Ja snap ik... Het is goed van je dat je het vrijdag gaat aangeven! Ik voel me soms ook heel slecht, maar als je er niet over praat (zoals ik twee jaar heb gedaan...) merken mensen misschien niet eens wat er aan de hand is. Als ze je echte vriendinnen zijn zullen ze je zeker helpen!
A
Hoi!
Je therapeut vertrouwt erop dat jij blijft aangeven of een behandeling wel of niet werkt. Ik bedoel, het is zonde van jouw tijd, maar ook zonde van haar tijd. Zij wilt jou helpen en als dit niet helpt, dan moeten jullie wat anders proberen of iemand anders zoeken.
Ik heb veel 'ergere' dingen meegemaakt met een therapeut (ik bedoel hiermee: ik heb een paar keer best wel vervelende dingen voor een psycholoog geuit: ik heb aangegeven iemand niet te mogen en dat ik daarom bijna voor een trein ben gesprongen, das wel een dingetje. Ook heb ik gezegd een psycholoog gewoon niet meer te vertrouwen en dat ik nooit meer naar haar toe wil. Ze namen dat allebei pittig goed op en hielpen me verder aan vervolg hulp.) Wat ik dus wil zeggen, ze kunnen echt wel wat hebben. Het is ook aan hen om geen intense relatie met jou op te bouwen, omdat er altijd een therapeut-cliënt verhouding moet blijven bestaan. Zij zijn hiervoor opgeleid en moeten hiermee kunnen omgaan. Dat hoort bij het vak. Niet iedereen kan jou met jouw therapieën waarderen. Dat is nu eenmaal zo.
Ik bedoel hiermee niet dat je ze maar gewoon mag kwetsen, er zijn grenzen en misschien ben ik daar wel overheen gegaan... Maar dat was hun eigen schuld, ze vroegen aan mij om eerlijk te zijn... In ieder geval, zeg gewoon wat je voelt en dan alleen de relevante zaken. Dat moet ze begrijpen en dan komt het sowieso goed.
Je wilt het je vrienden niet vertellen omdat ze het nooit 100% kunnen begrijpen. Niemand kan jou ooi 100% begrijpen, dus als dat je enige reden is, zou ik je willen overtuigen daar vanaf te zien. Dat standpunt gaat je namelijk nergens brengen, behalve dieper in de put (niet vervelend bedoelt).
Ik heb een vriendin en zij is echt het tegenovergestelde van mij als het gaat om het leven. Ze is eindeloos positief en ik eindeloos negatief. Echt de optimist vs de pessimist. Toch kan ik met haar het beste praten over mijn problemen. Ze veroordeeld me niet en probeert me ook niet te overtuigen van het feit dat het leven eventueel wel leuk is. Ze deelt gewoon net als ik haar gedachtes en zo praten we samen in een conversatie over het leven. Dat helpt mij echt enorm. Veel meer dan met een therapeut aan een tafeltje te zitten, waarbij het erom gaat wie het hardste schreeuwt, wie gelijk heeft qua levensvisie. Je vrienden hoeven het ook niet te begrijpen, als ze je maar steunen en er voor je zijn. Dat helpt al genoeg (in de meeste gevallen).
Als je echt behoefte hebt aan een lotgenoot (wat begrijpelijk is), kun je je huisarts en/of therapeut vragen of er een mogelijkheid is voor groepstherapie. Misschien is dat een mooie uitkomst?
Over je medicatie, anti-depressiva is geen 'gelukspil' ofzo, maar dat is je vast wel uitgelegd. Om je beter te voelen, vereist het ook nog therapie ernaast. Voor de een werkt het wel, voor de ander niet. Ook zijn er heel veel soorten en is het vaak een zoektocht voor je iets vindt wat je echt helpt. Geef dit goed aan, want het is belangrijk om te stoppen als deze niet werkt en dan eventueel over te stappen op het volgende.
Het kan ook dat medicatie je klachten eerste erger maakt voordat het gaat helpen, maar daarvoor zou je de bijsluiter even moeten doorlezen en even informeren bij je psychiater.
Gr. Pin
Je therapeut vertrouwt erop dat jij blijft aangeven of een behandeling wel of niet werkt. Ik bedoel, het is zonde van jouw tijd, maar ook zonde van haar tijd. Zij wilt jou helpen en als dit niet helpt, dan moeten jullie wat anders proberen of iemand anders zoeken.
Ik heb veel 'ergere' dingen meegemaakt met een therapeut (ik bedoel hiermee: ik heb een paar keer best wel vervelende dingen voor een psycholoog geuit: ik heb aangegeven iemand niet te mogen en dat ik daarom bijna voor een trein ben gesprongen, das wel een dingetje. Ook heb ik gezegd een psycholoog gewoon niet meer te vertrouwen en dat ik nooit meer naar haar toe wil. Ze namen dat allebei pittig goed op en hielpen me verder aan vervolg hulp.) Wat ik dus wil zeggen, ze kunnen echt wel wat hebben. Het is ook aan hen om geen intense relatie met jou op te bouwen, omdat er altijd een therapeut-cliënt verhouding moet blijven bestaan. Zij zijn hiervoor opgeleid en moeten hiermee kunnen omgaan. Dat hoort bij het vak. Niet iedereen kan jou met jouw therapieën waarderen. Dat is nu eenmaal zo.
Ik bedoel hiermee niet dat je ze maar gewoon mag kwetsen, er zijn grenzen en misschien ben ik daar wel overheen gegaan... Maar dat was hun eigen schuld, ze vroegen aan mij om eerlijk te zijn... In ieder geval, zeg gewoon wat je voelt en dan alleen de relevante zaken. Dat moet ze begrijpen en dan komt het sowieso goed.
Je wilt het je vrienden niet vertellen omdat ze het nooit 100% kunnen begrijpen. Niemand kan jou ooi 100% begrijpen, dus als dat je enige reden is, zou ik je willen overtuigen daar vanaf te zien. Dat standpunt gaat je namelijk nergens brengen, behalve dieper in de put (niet vervelend bedoelt).
Ik heb een vriendin en zij is echt het tegenovergestelde van mij als het gaat om het leven. Ze is eindeloos positief en ik eindeloos negatief. Echt de optimist vs de pessimist. Toch kan ik met haar het beste praten over mijn problemen. Ze veroordeeld me niet en probeert me ook niet te overtuigen van het feit dat het leven eventueel wel leuk is. Ze deelt gewoon net als ik haar gedachtes en zo praten we samen in een conversatie over het leven. Dat helpt mij echt enorm. Veel meer dan met een therapeut aan een tafeltje te zitten, waarbij het erom gaat wie het hardste schreeuwt, wie gelijk heeft qua levensvisie. Je vrienden hoeven het ook niet te begrijpen, als ze je maar steunen en er voor je zijn. Dat helpt al genoeg (in de meeste gevallen).
Als je echt behoefte hebt aan een lotgenoot (wat begrijpelijk is), kun je je huisarts en/of therapeut vragen of er een mogelijkheid is voor groepstherapie. Misschien is dat een mooie uitkomst?
Over je medicatie, anti-depressiva is geen 'gelukspil' ofzo, maar dat is je vast wel uitgelegd. Om je beter te voelen, vereist het ook nog therapie ernaast. Voor de een werkt het wel, voor de ander niet. Ook zijn er heel veel soorten en is het vaak een zoektocht voor je iets vindt wat je echt helpt. Geef dit goed aan, want het is belangrijk om te stoppen als deze niet werkt en dan eventueel over te stappen op het volgende.
Het kan ook dat medicatie je klachten eerste erger maakt voordat het gaat helpen, maar daarvoor zou je de bijsluiter even moeten doorlezen en even informeren bij je psychiater.
Gr. Pin
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your username or e-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
