Hoi,
Ik ben Unkcal, 12 jaar, een meisje. Ik heb ADHD, maar ik heb het idee dat er wat meer speelt.
Ik ben opgegroeit met mensen die een stuk ouder zijn dan mijzelf. Kan het niet goed vinden met kinderen van mijn eigen leeftijd.
Veel deze mensen zijn somber, depressief, maar zij hebben me ook mijn gevoelens leren ontdekken, sombere gevoelens, en ik deal hier al mee sinds dat ik 8 ben. Nooit echt serieus genomen door volwassene behalve mijn eigen ouders, leraren die zeggen dat het "allemaal wel goed komt, iedereen voelt zich wel eens verdrietig. Voor nu moet je goed focussen op school!". Blijdschap vind ik in kleine dingen, maar over het algemeen is somberheid mijn neutrale emotie.
En dan hoor ik ineens van andere dat ik heel manisch ben, en to be honest zie ik dat zelf ook wel. Op het ene moment wil ik het haar uit mn hoofd trekken, raak ik intens snel overbeprikkelt, voel ik me over het algemeen gewoon heel erg "kut", en dan in een plotselinge switch voel ik me zoals ik me nog nooit gevoelt heb. Een soort euforie waarvan ik wil dat het nooit eindigt. Het is een soort drug voor me. Daarna is het somberheidsgevoel alleen maar erger, en meestal duurt het een stuk langer dan die "euforie" waar ik het over heb.
Ik hou absoluut niet van self-diagnosing en probeer ook zeker niet te zeggen dat ik zeker ben dat ik bipolair ben. Wat ik wil zeggen is dat ik graag meer wil weten over wat het betekent om bipolair te zijn, wil weten of de symptomen die ik heb serieus met de stoornis in verband liggen.
Ik laat nu heel veel dingen uit mn verhaal en er speelt veel meer, maar je snapt mijn punt.
Hoe geef ik dit aan bij mijn moeder?
Zij is de eerste die ooit aangaf dat ze vind dat ik manisch ben. Ze luistert goed en heeft me altijd geholpen, maar ik durf de conversatie niet te starten. Ik zit ook bij een psycholoog, zou ik er wat aan over hebben als ik het daar aan geef?
Gr, Unkcal
