ik ben kapot


  • Anonymous
  • 0 reacties
Hee allemaal,

Ik kan na gisteren echt niet meer.
Eerst had ik een gesprek op school met mijn ouders. Daar kregen ze te horen dat ik mezelf weer heb gesneden en dat ik nogal in de knoop zit. Het is nu de bedoeling dat ik naar een psycholoog ga, ik vind het doodeng. Maar het is wel het beste.

Mijn vriendin heeft me de afgelopen 1.5 jaar heel veel geholpen. Zoveel dat ze er zelf aan onderdoor is gegaan. Dat stuurde ze me gisteren. Ze vond dat het haar schuld was dat ik was teruggevallen. Wat helemaal niet waar is. Ze wilde me zo graag begrijpen dat ze zichzelf meerdere keren heeft gesneden. Maar ze begreep me alsnog niet (gelukkig). Ze zat zo diep door mij en ik heb dat niet eens gezien.

Ik heb gisteravond echt op het punt gestaan om zelfmoord te plegen, ik vergeef mezelf nooit dat mijn beste vriendin zo diep zat door mij, en ik had het niet eens door. Ik heb haar kapot gemaakt. Het is mijn schuld dat zij zichzelf heeft gesneden. Het is mijn schuld dat ze het leven op een bepaald punt nauwelijks meer zag zitten. Dat schuld gevoel maakt me gek.

Ik weet echt niet hoe ik hier mee om moet gaan, ze betekend zo ontzettend veel voor mij en ik had gewoon niet door dat ze het niet trok. Ik ben echt helemaal kapot, gesloopt, ik vind dit zo erg.....

Ik heb zo verschrikkelijk veel spijt,
ik ben het eigenlijk niet meer waard om te leven. Niet na wat ik haar heb aangedaan.

Xxjee

127 reacties

Heb je een specifieke manier of gedachte die jou toen heeft geholpen? Je kunt deze opschrijven en gebruiken wanneer je nog eens zo'n moment hebt.

@xLotx
Vooral de angst dat mijn mentor mijn ouders gaat bellen als ik terugval šŸ™ˆ

Ergens ben ik trots dat ik de drang heb tegengehouden. Maar ik schaam me alsnog voor het feit dat ik het er nog steeds zo moeilijk mee heb. Vorig jaar ben ik als 'genezen' weggestuurd bij jeugdzorg. Dan klopt er toch iets ook gewoon niet?

Xxjee
Dat is niet de tofste reden uiteraard, maar het helpt je wel en dat is een heel goed begin. Misschien kun je ook al wat denken aan het zomer-wordende weer momenteel? Het is uiteraard het beste als het je lukt niet te snijden voor jezelf. Maar iksnap echt volledig dat dat momenteel nog veel te moeilijk is. Er zijn een heleboel redenen waarom het zoveel fijner zou zijnvoor jou om te stoppen met snijden, en ik geloof er volledig in dat jjou dat ooit zal lukken!

Je hoeft je er zeker niet voor te schamen, "genezen" van zelfbeschadiging is nu eenmaal allesbehalve simpel. Het is ook erg normaal om terugvalln te hebben, waardoor het dus toen je weggestuurd werd misschien beter ging en nu weer iets minder. Zijn er dingen waarvan je weet dat ze je toen je dus uitbehandeld was hebben geholpen?
Je hoeft dus zekerniet te denken dat er iets niet klopt, het is normaal dat het soms terug wat minder gaat, en je kunt het ook terug overwinnen, net zoals je toen deed.
Misschien kun je ook al wat denken aan het zomer-wordende weer momenteel?

De gedachte aan de zomer maakt me echt gek. Mn armen zitten vol littekens en ik ben als de dood dat iemand het ziet. Het helpt wel om niet te snijden, maar op het moment dat ik mezelf wil snijden maakt me dat niet meer zoveel uit fzo.
Zijn er dingen waarvan je weet dat ze je toen je dus uitbehandeld was hebben geholpen?


Mm niet echt, het hielp om mezelf af te leiden, maar dat probeer ik al zoveel mogelijk. En mijn mentor dat jaar controleerde of ik mezelf niet sneed, daardoor kon ik mezelf ook betef onder controle houden.

Xxjee
Hi Xxjee

Ik blijf respect voor je doorzettingsvermogen opbrengen, om welke redenen je het ook volhoudt. Hopelijk voel je je binnenkort geholpen bij de huisarts, en vervagen de littekens met de tijd. Hoewel ze zichtbaar kunnen zijn, zijn ze in jouw ogen vaak een stuk opvallender dan in de ogen van een ander, die niet op de hoogte is van je verleden van zelfbeschadiging.

Gr. Kenshin
@Kenshin
Het is inderdaad wel zo dat anderen het niet opvalt,
maar het voelt zo gek om het niet te verbergen....

Ik volleybal best wel veel, maar doordat de bal op mn armen komt worden de littekens rood. Dan vallen ze wel super erg op. Ik ben altijd zo bang dat iemand er naar vraagt. Dat is tot nu toe 1x gebeurd. Maar toen waren het nog maar 2 littekens, dan is een smoes niet zo heel moeilijk. Maar nu zijn dat er veel meer.

liefs,
Xxjee
Bij volleybal kan ik me voorstellen dat je soms met zenuwen zit. Bestaan er polsbeschermers die een deel van je arm afdekken? Naast de zorgen om je littekens, lijkt het me goed om in het belang van het genezingsproces je littekens af te dekken, zodat ze geen harde klappen van de bal moeten doorstaan.

Gr. Kenshin
Hey,
Ja er bestaan inderdaad een soort beschermers voor je armen, sleeves.

Ik heb dr al een paar gekocht, maar ze zitten echt strak om je arm. Dus de vorige keer dat ik ze om deed gingen alle korstjes eraf.....

Xxjee
Bestaan er geen maten in? Misschien vind je er wel van een ander merk die geschikter zijn voor jou.
Je kunt ook erst iets zacht op je amrn leggen, en daarbovenop de sleeves, zodat het niet rechtstreeks op je armen gaat schuren.
Er bestaan maten in, maar ze moeten nauw aansluiten op je armen. Anders zakken ze de hele tijd af. Dus dat werkt ook niet zo heel erg goed.....

Er iets zachts onderleggen is ook wel een dingetje, maar ik ga het proberen! Bedankt voor de tip!šŸ˜˜

Xxjee
Ik HAAT mezelf.
Na 32 dagen "clean" viel ik terug.
Wat ben ik toch een mislukkeling. Ik heb mezelf alleen nog maar dieper in de shit gewerkt. Ik schaam me kapot.

Mn mentor heeft dus nu het recht om mijn ouders te bellen, aangezien ik me niet aan de afspraak heb gehouden. Fuck.

Ik heb nog een week vakantie en in de week dat ik weer naar school moet, heb ik dat intake-gesprek. Misschien kan ik het dan beter niet vertellen aan mn mentor, maar wel bij dat intake-gesprek??

Waarom kan ik toch niks anders dan anderen teleurstellen??

Xxjee
Dat het je gelukt is om zo lang clean te blijven, was heel sterk van je. Ik begrijp je frustratie in verband met het terugvallen, onder andere met de gevolgen die de terugval kan hebben, maar je zou niet mogen vergeten om mild te zijn voor jezelf.

Bij het intakegesprek vertellen over het snijden lijkt me verstandig. Dan rest er ons de vraag of je je terugval met je mentor zou delen. Je zou ervoor kunnen kiezen om het intakegesprek af te wachten, dat gesprek vindt immers heel binnenkort plaats. Je zou er ook voor kunnen kiezen om de afspraak met je mentor na te komen, en hem in te lichten.

Waar ik voor vrees, is dat je mentor z'n vertrouwen in je zal verliezen, als je de terugval voor hem verzwijgt. Als je eerlijk vertelt wat er speelde, weet hij dat jij het zal aangeven wanneer je het moeilijk hebt. Als je niet vertelt wat er in je omgaat, kan je mentor uit bezorgdheid actie ondernemen waar jij niet mee opgezet zou kunnen zijn.

Je bent bang dat je ouders ingelicht zullen worden. Je zou je mentor eraan kunnen herinneren dat dat intakegesprek nadert, en dat je liever daar eerst je verhaal doet. Na het intakegesprek kan je met je mentor bespreken wat je als de volgende stap ziet. Misschien is dat een compromis waar je mentor en jij zich in kunnen vinden.

Hoe voel je je momenteel?

Gr. Kenshin
Als ik mijn mentor inlicht, belt ze 100% zeker mijn ouders. De vorige keer deed ze het niet, maar toen hebben we afgesproken dat de eerst volgende keer er geen discussie mogelijk was, dus gaat ze bellen.

Ik heb dat intake-gesprek dinsdag na de vakantie. Het vroegst dat ik haar spreek is maandag. Dus dat is maar 1 dag.

Als ze het niet weet, geeft mij dat heel veel rust.

Misschien vertel ik het haar wel na het intake-gesprek.....

Xxjee
Aangezien het intakegesprek dinsdag plaatsvindt, zou je het inlichten van je mentor voor later kunnen houden. Wie weet kom je met behulp van het intakegesprek tot nieuwe inzichten, die je zouden kunnen helpen bij het inlichten van je mentor.

Het zou zonde zijn als het inlichten van je ouders je in een lastige situatie brengt. Daarom stel ik voor om het intakegesprek te laten voorgaan op het inlichten van je mentor. Het lijkt me echter van belang dat je hulp krijgt, dus hoop ik dat je bij dat intakegesprek de nodige begeleiding aangeboden krijgt.

Gr. Kenshin
Een paar dagen geleden heb ik weer gesneden, ik baal er zo erg van. Ik wil het helemaal niet, maar ik kan de drang gewoon nauwelijks tegenhouden. Het maakt me zo gek.

Over 2 dagen heb ik een intakegesprek bij een psycholoog, ik hoop dat het gaat helpen. Maar ik vind t zo eng..... k lig echt al nachten wakker omdat ik zo zenuwachtig ben.

Morgen gym
Hoe ga ik zorgen dat niemand de wonden op mn armen ziet?
O help......

Xxjee
Hey!

Ik heb mijn gymleraar verteld dat ik mezelf snijd, zodat hij wist waarom ik lange mouwen droeg. Ik weet natuurlijk niet of je dit zou willen delen met je gymleraar en waar je je hebt gesneden, maar in principe hoef je het je gymdocent niet te vertellen. Ik weet niet of het bij jou ook zo zal zijn, maar bij mij op school zeggen mijn klasgenoten er eigenlijk niks over.

Succes bij het intakegesprek!

Groetjes,
Anoniempje
Ondanks je zenuwen, lijkt het me goed dat dat intakegesprek nadert. Ik hoop dat je bij een hulpverlener terechtkomt waar je je veilig en vertrouwd bij voelt.

De gebruiker xLotx heeft een topic geopend, genaamd Alternatieven zelfbeschadiging. In dat topic kan je een hoop tips en ervaringen lezen. Sommige tips zijn gedeeld door mensen die ervaring hebben met de neiging tot zelfbeschadiging. Hopelijk kunnen deze verhalen en tips jou helpen.

Mag je bij gym een trui aanhouden? Je zou kunnen zeggen dat je een griepje voelt aankomen, en dat je je graag goed warm zou houden.

Gr. Kenshin
Hey Xxjee,

dus toen ik een paar uur geleden mijn topic plaatste over mijn Zelfmoordpogingen gaf jij in je reactie duidelijk aan dat dat niet het antwoord is. Nu hierbij mijn reactie dat snijden ook het antwoord niet is. Ik wil graag zeggen dat ik weet hoe je je voelt maar dat kan ik niet. Niemand voelt zich hetzelfde als ze zich kut voelen, in de steek gelaten. Maar als zij je omlaag halen omdat ze denken dat je je aanstelt ofzo, laat ze dan zien dat jij beter bent dan dat. Als zij zeggen dat je iets niet kan laat ze dan zien dat je het wel kan en nog beter ook!

Ik ben nu 15 en ik zit in de derde. Ik heb me me hele leven kut gevoeld om wat mijn vader had gedaan. Al mijn vriendschappen naar de klote. Maar nu niet. Want ik had de moed om nee te zeggen tegen hem en om mijn vriendinnen alles te vertellen, ik las dat je vertrouwen moeilijk vind. Dat heb ik ook. Maar ik denk dat het bij mij anders ligt dan bij jou.

Wat ik wil dat je weet is dat ik er voor je zal zijn. Ik heb een moeilijke jeugd gehad en ik wil dat niemand zich meer zo kut voelt als dat ik me gevoeld heb. -Reactie aangepast door de Kindertelefoon, in strijd met forumregels 6/7-

Aan wat ik heb gelezen is dat jij het nog zwaarder dan mij heb gehad maar dat is niet erg, geen enkel persoon is 60 geworden zonder problemen of zonder periodes dat ook hun erdoor zaten. Maar die personen zijn jou niet. Jij bent zoveel sterker dan dit! Jij bent zolang clean gebleven en daarvoor heb ik enorm veel respect! Ik hield het nog geen 4 dagen vol. Maar dat was toen ik nog naar me pa ging en dat doe ik nu niet meer.

Weet dat je niet alleen bent!
-Reactie aangepast door de Kindertelefoon, in strijd met forumregels 6/7-
Je bent niet alleen en wij steunen je!
hey,
bedankt allemaal voor jullie lieve reacties šŸ˜˜
Heb met gym maar een trui aan gedaan. Niemand zei er verder iets van gelukkig.

Heeft iemand miss een idee wat zo'n intakegesprek inhoudt? Ik weet dat namelijk echt niet. K weet alleen dat het ongeveer 2 uur gaat duren. Blijven je ouders daar bij zitten of moeten die weg?

liefs,
Xxjee
Fijn dat het dragen van een trui jou geholpen heeft.
Hoe het intakegesprek precies in elkaar zit verschilt per organisatie. Als je op voorhand geen vragenlijst gekregen hebt is het goed mogelijk dat je dat daar op het intakegesprek zult moeten invullen.
Ook het al dan niet aanwezig zijn van je ouders hangt ervan af.
Als je dit heel graag zou willen zou je op voorhand een mail kunnen sturen naar de organisatie.
Ikzelf heb dit ook gedaan. Normaal gezien zeggen ze dan gewoon in het intakegesprek dat er steeds een deel met de jongere apart wordt gepraat.

Groetjes
Lot
heyy,

nou ik heb het intake gesprek overleefd. Het viel me allemaal mee gelukkig. Ze vroeg wel of ik mijn armen wilde laten zien. Dus ze zag gelijk dat het snijden nog steeds een rol speelt, kon ik er iig niet meer om heen.

Het advies gesprek is pas 18 juni, eerder kon de psychiater er niet bij zijn.

Mijn psycholoog wil me in die tussentijd al wel spreken, omdat ze vind dat het niet meer 1.5 maand kan wachten. Dus over 2 weekjes moet ik weer heen. Ik hoop echt dat het wat gaat helpen.

Xxjee
Hey!

Goed om te horen dat je het hebt overleefd. Hoe ging dat trouwens met je ouders? Heb je gevraagd of ze weg konden gaan, of was dat niet nodig?
Ik hoop dat je een beetje een klik hebt met je psycholoog.

Veel succes verder! Hopelijk heb je veel baat bij de gesprekken met je psycholoog.

Groetjes,
Anoniempje
@Anoniem06
Ik denk dat het wel klikt.

De psycholoog wou met mij alleen praten. Dus die heeft mn ouders gwn weggestuurd. Later heeft ze ook nog met alleen mijn ouders gepraat.

Xxjee
Fijn dat je een goed intakegesprek achter de rug hebt. Nog fijner dat er een klik lijkt te zijn met de psycholoog. Ik hoop dat jullie toekomstige gesprekken jou de nodige hulp zullen bieden.

Gr. Kenshin
Hoi,

Ik voel me zoo leeg. Ik weet gwn niet waarom ik me zo slecht voel, maar ik kan dit niet volhouden.
Maandag weer bij de psycholoog geweest. Zijn begonnen met cognitieve gedragstherapie, voor mn gevoel zijn we de afgelopen 3 sessies geen stap verder gekomen, maar miss moet ik gwn geduld hebben.

Op school lopen dingen ook kut. Ik hoor nergens echt bij, maar het is ook niet zo dat ik helemaal geen vrienden heb.

Eigenlijk weet ik het niet meer. Ik voel me zo doelloos, de drang om mezelf te beschadigen is groot......

Hoe kom ik van dat gekke sombere gevoel af?

Xxjee
Je voelt je erg leeg. Inmiddels volg je therapie, en heb je het gevoel dat hiermee nog niet de gewenste resultaten bereikt zijn.

Het zou kunnen dat de therapie die volgt, pas na een tijd z'n vruchten zal afwerpen. Misschien ga je je geleidelijk aan beter voelen, of komt er vroeg of laat een kantelmoment waarop je de dingen ineens anders zal zien. Weet je psycholoog hoe je je over de therapie voelt?

Hoe is de situatie met het vriendinnengroepje geƫvolueerd? Heb je het vriendengroepje van die vriend beter leren kennen?

Misschien kan het topic Alternatieven zelfbeschadiging je helpen. Bespreek je de drang naar zelfbeschadiging met je psycholoog?

Gr. Kenshin

Reageer