Ik ben sara. Ik ben nu al een aantal jaar depressief + nog wat andere psychische aandoeningen. Ik voel me zo hopeloos, nutteloos en waardeloos. Als ik er met iemand over probeer te praten is het enige wat ze doen tegenspreken; maar je ben zo mooi, je bent zo aardig etc. Mensen snappen het gewoon echt niet. Mijn zelfhaat blokkeert alle complimentjes of aardige dingen die mensen tegen me zeggen. Bij elk ding wat ik doe schaam ik mezelf en krijg ik weer 1000 gedachtes die naar me schreeuwen wat ik allemaal fout doe enz. Ik zit bij een psycholoog en ga ook naar een ander soort meer intensieve behandeling, maar ik heb het gevoel dat het toch niet gaat werken. Ik bedoel na 2 jaar niet vooruit te zijn gegaan heb ik niet meer echt hoop. Het gaat steeds slechter, ik voel me constant leeg en meestal voel ik zelfs helemaal geen emoties. Ik heb om de zoveel dagen een paniekaanval waarin ik bang ben voor alles en iedereen, inclusief mezelf. Ik weet dat ik misschien een betere of snellere behandeling zou krijgen als ik zou vertellen dat ik mezelf nog steeds snijd en er aan denk om zelfmoord te plegen, maar ik kan dat gewoon echt niet tegen me moeder zeggen, ik kan haar die pijn niet aan doen. Elke dag word ik wakker met de gedachte dat ik geen enkel idee heb wat ik vandaag allemaal ga doen (qua emoties), elk moment van de dag kan er bij mij een sportvan vulkaan van emoties uitbarsten en dan doe ik dingen die ik zelf niet wil en later meestal wel spijt van krijg. Ik heb niet echt vrienden omdat ik mensen niet meer dichtbij laat komen, omdat ik niemand meer vertrouw. Ik wil van alles en iedereen aandacht, maar als ik het heb wil ik het direct niet meer. Ik weet niet wie ik ben, ik weet niet wat er in mijn hoofd zit, ik weet niet wat ik wil. Ben ik de gedachtes die tegen me praten of is dat mijn depressie, zijn we hetzelfde persoon?