Hallo iedereen,
Zoals de titel al zegt is mijn vraag hoe ik morgen het gesprek ga beginnen. Het gaat over het volgende:
Sinds september afgelopen jaar is er heel veel gebeurd thuis. Door die omstandigheden ben ik me steeds slechter gaan voelen. Ondertussen gaat dit wel al steeds beter en is de rust is huis wel al redelijk terug, alleen vind ik vaak zelf mijn rust niet. Ondanks dat het de laatste tijd beter gaat zit ik niet lekker in vel. Ik heb zelfs dagen dat ik veel erover denk om zelfmoord te plegen, maar ik doe het niet, omdat ik:
1. Niet weet hoe
2. Een watje ben
3. Mezelf dat niet aan wil doen en het de mensen niet aan wil doen die mij vinden.
Ik heb ook sowieso geen plan of iets uitgewerkt, want ik zal ook geen zelfmoord plegen, maar op dagen dat ik me zo ellendig voel, blijven die gedachten gewoon door mijn hoofd spoken.
Mijn hoofd is vaak zo chaotisch. Op een dag gaat er zoveel door me heen en het zijn vaak niet eens hele ernstige dingen, maar ik raak er zo depri en vermoeid van.
Morgen ga ik weer naar een social worker en dan gaan we weer iets leuks doen, alleen wil ik haar gaan vertellen hoe ik me voel, alleen weet ik gewoon niet waarom ik me zo voel. Ik probeer altijd dingen te zoeken die ik de schuld kan geven, maar eigenlijk weet ik niet waarom ik me vaak zo voel. Ik voel me gewoon op en vooral eenzaam. Alsof ik er alleen voor sta. Ik help iedereen, maar zodra ik een probleem heb, krijg ik de gedachten dat ik maar een last voor ze ben en dat ze vast denken dat ik me niet zo moet aanstellen. Het is ook niet dat ik niet blij kan zijn, maar telkens zit er een duistere schaduw met een laagje depressiviteit over heen. Ik kan niet intens blij zijn en de slappe lach krijgen. Meestal is een mix van acteerwerk en een beetje vrolijkheid door elkaar.
Dit wil ik dus morgen op het gesprek gaan vertellen, maar ik weet niet hoe. Ik ben zo bang dat ze denkt dat ik een aansteller ben en dat ze dan zegt dat ik echte hulp moet zoeken, maar dat kan ik niet en dat durf ik niet. Ik wil de reactie van mijn moeder uit de weg lopen, omdat ze het er niet mee eens zal zijn, omdat ze zo druk met zichzelf is, dat ze niet merkt hoe slecht het met mij gaat. Zelfs op het werk is het ze opgevallen dat ik de laatste 3 maanden een heel kort lontje heb, terwijl ik zelf nooit zo ben geweest.
Ik ben gewoon moedeloos en ik weet niet meer wat ik ermee moet.
Iemand tips?
Groetjes Mia
Hoe begin ik het gesprek?
A
A
Heyhey, ik denk dat het het beste is om naar een psycholoog te gaan en dan precies zeggen wat je in je bericht net zei. Hier op dit forum zijn zeker mensen die om je geven en je willen helpen (zoals ik) je kunt hier alles kwijt.♡
xx me
xx me
A
Ik hoop dat 100divergent11, angovis en pin ook reageren, zij geven heel goed advies.
xx me
xx me
A
Dank je wel voor je lieve reactie. Ik weet niet zo goed of het een goed idee is om naar een psycholoog te gaan. Zoals ik al zei wil ik de reactie van mijn moeder uit de weg lopen. Het gevoel dat ik dat moet doen is vééél groter, dan de moed bij elkaar rapen en het haar vertellen. Ze zou het volgens mij niet eens weten, want ze is de laatste tijd veel met haarzelf bezig (relatiebreuk, psychiater, enz.)
A
Hey lieve Mia,
In jou herken ik mezelf altijd wel een beetje. Vooral in het gedeelte dat je jezelf de grond in stampt. Dat is echt zonde, want het is nergens voor nodig!
Deze tekst is heel helder, goed overwogen en zit gewoon mooi in elkaar. Je kan het net iets aanpassen, zodat die helemaal gericht is aan de social worker (ipv de forumleden), maar ik zou er ook zeker inhouden dat je niet weet of je bij haar aan het juiste adres bent voor dit en hoe je dan het gesprek moet starten. Je kan het dan laten lezen, of je gaat het gesprek aan met dit in je achterhoofd.
Hoe begin je dan een gesprek. Uhm, iets van "Er is iets wat ik graag kwijt wil." Meestal horen mensen dan wel aan je toon dat je serieus en verdrietig bent. Dan kun je er veel moeilijker onderuit komen. :D
Dingen uit de weg lopen is nooit goed. Het komt elkaar altijd weer tegen en de botsing is dan des te harder! Misschien kun je het hier ook met je social worker over hebben. Ik weet niet precies waarvoor je die social worker hebt, iig leuke dingen doen, maar ze kan vast veel meer!
Misschien is dit lastig, maar heb je ook plekken waar je 100% jezelf kan zijn zonder masker? Ik heb die plekken en dat ik zo fijn. Dan hoef ik me even niet beter voor te doen dan ik me voel en kan ik mezelf weer opladen voor momenten dat het echt moet (zoals wanneer er mensen in de buurt zijn die het geen reet aangaat). Het liefste met mensen erbij. Klinkt raar, maar als ik alleen ben, kan ik sowieso mezelf zijn, dus dat telt niet mee.
Ben je bang je social worker kwijt te raken, omdat je denkt dat je andere dingen nodig hebt? (Psycholoog) Dat kun je haar ook uitleggen, dat je blij bent met haar en dat je ook zo door wilt gaan, maar dat je advies wilt en misschien wel steun.
Zet 'm op, laat de kans je niet voorbij gaan!
Gr. Pin
In jou herken ik mezelf altijd wel een beetje. Vooral in het gedeelte dat je jezelf de grond in stampt. Dat is echt zonde, want het is nergens voor nodig!
Deze tekst is heel helder, goed overwogen en zit gewoon mooi in elkaar. Je kan het net iets aanpassen, zodat die helemaal gericht is aan de social worker (ipv de forumleden), maar ik zou er ook zeker inhouden dat je niet weet of je bij haar aan het juiste adres bent voor dit en hoe je dan het gesprek moet starten. Je kan het dan laten lezen, of je gaat het gesprek aan met dit in je achterhoofd.
Hoe begin je dan een gesprek. Uhm, iets van "Er is iets wat ik graag kwijt wil." Meestal horen mensen dan wel aan je toon dat je serieus en verdrietig bent. Dan kun je er veel moeilijker onderuit komen. :D
Dingen uit de weg lopen is nooit goed. Het komt elkaar altijd weer tegen en de botsing is dan des te harder! Misschien kun je het hier ook met je social worker over hebben. Ik weet niet precies waarvoor je die social worker hebt, iig leuke dingen doen, maar ze kan vast veel meer!
Misschien is dit lastig, maar heb je ook plekken waar je 100% jezelf kan zijn zonder masker? Ik heb die plekken en dat ik zo fijn. Dan hoef ik me even niet beter voor te doen dan ik me voel en kan ik mezelf weer opladen voor momenten dat het echt moet (zoals wanneer er mensen in de buurt zijn die het geen reet aangaat). Het liefste met mensen erbij. Klinkt raar, maar als ik alleen ben, kan ik sowieso mezelf zijn, dus dat telt niet mee.
Ben je bang je social worker kwijt te raken, omdat je denkt dat je andere dingen nodig hebt? (Psycholoog) Dat kun je haar ook uitleggen, dat je blij bent met haar en dat je ook zo door wilt gaan, maar dat je advies wilt en misschien wel steun.
Zet 'm op, laat de kans je niet voorbij gaan!
Gr. Pin
A
Dank je wel voor je reactie Pin!
Het is ook niet dat ik mezelf de grond in stamp, maar ik voel me vaak zo ellendig dat ik wel aan mezelf ga twijfelen waarom ik me niet 'normaal' kan voelen.
Elke week ga ik naar een jongerencentrum. Hier heb ik ook de social worker leren kennen. Een aantal weken geleden heb ik haar wel verteld wat er thuis aan de hand is, omdat ik het kwijt wilde, maar ik heb haar niet verteld hoe ik me eronder voel. Doordat ik dat heb gezegd zijn we tot het besluit gekomen om eens in de zoveel tijd eens af te spreken. Wat ik er fijn aan vind is dat het niet betekent dat we in een ruimte zitten, maar gewoon dingen gaan doen, zoals ergens iets drinken of een ijsje eten. Ze vraagt dan wel eens hoe het gaat, maar voordat ik er zelf goed over heb nagedacht, zeg ik al snel dat het wel redelijk gaat. Gemiste kans dus, want eigenlijk zit ik helemaal vast. Ze heeft wel eens aangegeven dat ik hulp moet zoeken, maar dan kom ik weer bij de reactie van mijn moeder uit de weg lopen. Een aantal jaar geleden had ik ook therapie nodig, omdat ik met heel veel dingen zat, die ik niet meer alleen kon dragen. Op dat moment werd ze er boos over en zei dat ik me niet zo moest aanstellen. Toen had het nog een reden waarom ik me zo slecht voelde, maar nu niet. Ze zal het waarschijnlijk niet begrijpen, net zoals ik het idee heb dat niemand in mijn omgeving het begrijpt. Ik wil graag dat mensen het begrijpen. Hierdoor ga ik altijd op zoek naar iets wat de oorzaak kan zijn van het vervelend voelen, maar eigenlijk heb ik er geen reden voor.
Ik kan soms mezelf wel zijn; thuis. Als ik alleen ben, maar daardoor voel ik me ook alleen. Het idee hebben dat ik alleen maar mezelf kan zijn, als ik alleen ben, omdat niemand het zal begrijpen.
Ik heb over 2 uurtjes ongeveer het gesprek en het is nu zo dat ik er erg tegenop zie, want mijn hoofd zegt dat alles goed gaat. Het is zo raar dat het zo slecht gaat dat je er met iemand over wilt praten, maar als het er dan uiteindelijk op aan komt, dan wil ik denken dat alles goed gaat en dat het niet nodig is.
Nogmaals bedankt!
Gr. Mia
Het is ook niet dat ik mezelf de grond in stamp, maar ik voel me vaak zo ellendig dat ik wel aan mezelf ga twijfelen waarom ik me niet 'normaal' kan voelen.
Elke week ga ik naar een jongerencentrum. Hier heb ik ook de social worker leren kennen. Een aantal weken geleden heb ik haar wel verteld wat er thuis aan de hand is, omdat ik het kwijt wilde, maar ik heb haar niet verteld hoe ik me eronder voel. Doordat ik dat heb gezegd zijn we tot het besluit gekomen om eens in de zoveel tijd eens af te spreken. Wat ik er fijn aan vind is dat het niet betekent dat we in een ruimte zitten, maar gewoon dingen gaan doen, zoals ergens iets drinken of een ijsje eten. Ze vraagt dan wel eens hoe het gaat, maar voordat ik er zelf goed over heb nagedacht, zeg ik al snel dat het wel redelijk gaat. Gemiste kans dus, want eigenlijk zit ik helemaal vast. Ze heeft wel eens aangegeven dat ik hulp moet zoeken, maar dan kom ik weer bij de reactie van mijn moeder uit de weg lopen. Een aantal jaar geleden had ik ook therapie nodig, omdat ik met heel veel dingen zat, die ik niet meer alleen kon dragen. Op dat moment werd ze er boos over en zei dat ik me niet zo moest aanstellen. Toen had het nog een reden waarom ik me zo slecht voelde, maar nu niet. Ze zal het waarschijnlijk niet begrijpen, net zoals ik het idee heb dat niemand in mijn omgeving het begrijpt. Ik wil graag dat mensen het begrijpen. Hierdoor ga ik altijd op zoek naar iets wat de oorzaak kan zijn van het vervelend voelen, maar eigenlijk heb ik er geen reden voor.
Ik kan soms mezelf wel zijn; thuis. Als ik alleen ben, maar daardoor voel ik me ook alleen. Het idee hebben dat ik alleen maar mezelf kan zijn, als ik alleen ben, omdat niemand het zal begrijpen.
Ik heb over 2 uurtjes ongeveer het gesprek en het is nu zo dat ik er erg tegenop zie, want mijn hoofd zegt dat alles goed gaat. Het is zo raar dat het zo slecht gaat dat je er met iemand over wilt praten, maar als het er dan uiteindelijk op aan komt, dan wil ik denken dat alles goed gaat en dat het niet nodig is.
Nogmaals bedankt!
Gr. Mia
A
Je mag jezelf ook rot voelen zonder een reden te hebben. Er is niet altijd iets met je aan de hand. Ik snap dat je jezelf graag ik een hokje plaatst. Dat is veilig en zo hebben mensen begrip voor je, omdat je dan officieel er niks aan kan doen. Alleen wanneer je eenmaal in zo'n hokje zit, wil je dat je niks hebt. Dat is ook wat je op het einde beschrijft, dat je erover wilt praten, tot het moment dat dat kan.
Uiteindelijk hoeven mensen je niet te begrijpen, als ze je maar accepteren. Of als ze er begrip voor hebben. Daar zit een wezenlijk verschil in. Ik heb autisme. Mooi hokje. Toen ik het net te horen kreeg was ik zo blij met een diagnose, eindelijk begrip, maar later kwam ik er achter dat niemand mij begrijpt, omdat ze niet weten wat er in mijn hoofd zit. Maar, ze kunnen er wel begrip voor hebben en het accepteren. Helaas doet jouw omgeving dat dus niet. Bij mij ook niet iedereen. Dat is gewoon kut ja.
Je zult echter ook een beetje moeten oppassen met dingen de schuld geven. Ik heb de neiging veel dingen op mijn autisme af te schuiven, maar niet alles is mijn autisme. Sommige dingen die tegenzitten zijn gewoon het leven. Andere dingen horen gewoon bij jou en die ontdek je later pas (het fenomeen puberteit). Er is niet altijd iets aan de hand. Soms voel je je gewoon kut.
Ondanks dat is het wel super belangrijk dat jij jezelf uit en al helemaal dat je het gevoel hebt dat je jezelf mag uiten! Want dat mag je! Je hebt alleen nog geen groep om jezelf heen gebouwd met mensen die om jou geven en voor je klaar staan. Of begrijp ik het verkeerd en heb je die wel? Want bij hen mag je je uiten, bij hen mag je jezelf zijn, bij hen kan het. Ik weet zeker dat die mensen er ook voor jou zijn, je moet ze alleen misschien nog vinden en meestal, meestal vind je ze wanneer je ze het hardst nodig hebt. Ze komen op jouw pad.
Het ene moment wil je dat er iets met je is, maar het andere moment wil je normaal zijn. Zo werkt mijn hoofd ook en er is niks zo irritant als dat. Probeer te accepteren dat je dingen mag hebben zonder dat ze een directe oorzaak hebben. Aan de andere kant, blijf ook iemand zoeken die jou kan helpen met echte oorzaken achterhalen. Rot voelen is een gevolg.
Jij kan het,
Gr. Pin
Uiteindelijk hoeven mensen je niet te begrijpen, als ze je maar accepteren. Of als ze er begrip voor hebben. Daar zit een wezenlijk verschil in. Ik heb autisme. Mooi hokje. Toen ik het net te horen kreeg was ik zo blij met een diagnose, eindelijk begrip, maar later kwam ik er achter dat niemand mij begrijpt, omdat ze niet weten wat er in mijn hoofd zit. Maar, ze kunnen er wel begrip voor hebben en het accepteren. Helaas doet jouw omgeving dat dus niet. Bij mij ook niet iedereen. Dat is gewoon kut ja.
Je zult echter ook een beetje moeten oppassen met dingen de schuld geven. Ik heb de neiging veel dingen op mijn autisme af te schuiven, maar niet alles is mijn autisme. Sommige dingen die tegenzitten zijn gewoon het leven. Andere dingen horen gewoon bij jou en die ontdek je later pas (het fenomeen puberteit). Er is niet altijd iets aan de hand. Soms voel je je gewoon kut.
Ondanks dat is het wel super belangrijk dat jij jezelf uit en al helemaal dat je het gevoel hebt dat je jezelf mag uiten! Want dat mag je! Je hebt alleen nog geen groep om jezelf heen gebouwd met mensen die om jou geven en voor je klaar staan. Of begrijp ik het verkeerd en heb je die wel? Want bij hen mag je je uiten, bij hen mag je jezelf zijn, bij hen kan het. Ik weet zeker dat die mensen er ook voor jou zijn, je moet ze alleen misschien nog vinden en meestal, meestal vind je ze wanneer je ze het hardst nodig hebt. Ze komen op jouw pad.
Het ene moment wil je dat er iets met je is, maar het andere moment wil je normaal zijn. Zo werkt mijn hoofd ook en er is niks zo irritant als dat. Probeer te accepteren dat je dingen mag hebben zonder dat ze een directe oorzaak hebben. Aan de andere kant, blijf ook iemand zoeken die jou kan helpen met echte oorzaken achterhalen. Rot voelen is een gevolg.
Jij kan het,
Gr. Pin
A
Hallo Pin,
Sorry dat ik even niks meer heb laten horen! Ik had je reactie wel al gelezen vanmiddag.
Ik heb haar vanmiddag verteld hoe ik me voel. Het was een beetje genant midden op een terras. Kon wel janken, maar natuurlijk niet midden op een terras. Volgende week gaat ze voor me navragen hoe het in z'n werk gaat bij een psycholoog. Misschien dat de stap wat makkelijker wordt, als ik weet waar ik aan toe ben.
Ik vond het wel moeilijk om te vertellen, vooral toen ik vertelde dat ik niet wist waardoor ik me zo voelde. Ik kon mezelf wel uitlachen op dat moment en zij mij geloof ik ook.
Ik probeer mezelf ook niet in een hokje te plaatsen, maar het is gewoon zo makkelijk om het wel te doen. Iets de schuld geven waarvan je denkt dat het je slechter laat voelen, zodat mensen niet denken dat je gek bent.
Mensen die niet hetzelfde hebben meegemaakt, kunnen ook vaak niet begrijpen waarom je je zo voelt. Dat kan ik zelf ook niet.
Gr Celina
Sorry dat ik even niks meer heb laten horen! Ik had je reactie wel al gelezen vanmiddag.
Ik heb haar vanmiddag verteld hoe ik me voel. Het was een beetje genant midden op een terras. Kon wel janken, maar natuurlijk niet midden op een terras. Volgende week gaat ze voor me navragen hoe het in z'n werk gaat bij een psycholoog. Misschien dat de stap wat makkelijker wordt, als ik weet waar ik aan toe ben.
Ik vond het wel moeilijk om te vertellen, vooral toen ik vertelde dat ik niet wist waardoor ik me zo voelde. Ik kon mezelf wel uitlachen op dat moment en zij mij geloof ik ook.
Ik probeer mezelf ook niet in een hokje te plaatsen, maar het is gewoon zo makkelijk om het wel te doen. Iets de schuld geven waarvan je denkt dat het je slechter laat voelen, zodat mensen niet denken dat je gek bent.
Mensen die niet hetzelfde hebben meegemaakt, kunnen ook vaak niet begrijpen waarom je je zo voelt. Dat kan ik zelf ook niet.
Gr Celina
A
Het lukt mij soms ook gewoon niet om echt blij te zijn en zelfs niet om te huilen. Jammergenoeg heb ik wel m'n redenen. Ik hoop echt dat je je beter gaat voelen.
-xxx-
-xxx-
A
Lieve Mia,
Wat ontzettend knap dat je het aan haar hebt verteld! Ik hoop dat je er genoeg bij stil staat dat dat echt goed van je is!
Wat aardig van haar dat ze eens gaat informeren. Ik denk dat het inderdaad kan helpen meer informatie rondom het hele psycholoog-ding te krijgen. Ik denk dat het ook kan helpen gewoon een keer met een psycholoog te praten - waarbij je dus geen intake hebt, geen verplichtingen en nergens aan vast zit - zodat je al je vragen en onduidelijkheden kwijt kan.
Ik denk echt niet dat ze je wel kon uitlachen omdat je niet weet waardoor je je rot voelt. Hooguit verbaasd, omdat ze misschien veel mensen meemaakt die dit wel weten, maar nee, ik denk dat je dat denkt, omdat je dit over jezelf denkt.
Ergens iets de schuld aan geven in de vorm van (voorbeeld losstaand van jou) "Ja het komt doordat ik mishandeld ben" dan pas je in het hokje van die slachtoffers en misschien heb je dan ook wel een of andere stoornis te pakken. Wat ik bedoel is dat bij iets de schuld geven, er vaak een hokje bij komt kijken, maar dat hoeft niet nee. Daar heb je helemaal gelijk in. :)
Gr. Pin
Wat ontzettend knap dat je het aan haar hebt verteld! Ik hoop dat je er genoeg bij stil staat dat dat echt goed van je is!
Wat aardig van haar dat ze eens gaat informeren. Ik denk dat het inderdaad kan helpen meer informatie rondom het hele psycholoog-ding te krijgen. Ik denk dat het ook kan helpen gewoon een keer met een psycholoog te praten - waarbij je dus geen intake hebt, geen verplichtingen en nergens aan vast zit - zodat je al je vragen en onduidelijkheden kwijt kan.
Ik denk echt niet dat ze je wel kon uitlachen omdat je niet weet waardoor je je rot voelt. Hooguit verbaasd, omdat ze misschien veel mensen meemaakt die dit wel weten, maar nee, ik denk dat je dat denkt, omdat je dit over jezelf denkt.
Ergens iets de schuld aan geven in de vorm van (voorbeeld losstaand van jou) "Ja het komt doordat ik mishandeld ben" dan pas je in het hokje van die slachtoffers en misschien heb je dan ook wel een of andere stoornis te pakken. Wat ik bedoel is dat bij iets de schuld geven, er vaak een hokje bij komt kijken, maar dat hoeft niet nee. Daar heb je helemaal gelijk in. :)
Gr. Pin
A
Sorry, voor mijn late reactie!
@iemand13op13aarde:
Wat vervelend dat je je redenen hebt. Als je iets kwijt wilt hieronder mag wel! Misschien kan ik je helpen. Ik hoop dat je je snel beter voelt en de dingen kunt verwerken.
@Pin:
Ik heb haar nog steeds niet alles verteld. Niet erg uitgebreid. Alleen volgens haar al genoeg om te zeggen dat ze mee gaat zoeken naar hulp. Ik heb er echt buikpijn van, want eigenlijk durf ik het niet.
Ze zal me ook wel niet uitlachen, maar het voelt gewoon heel vervelend dat ik niet uit kan leggen waarom ik me zo voel. Dan lijkt het misschien of ik een aansteller of zoiets ben. Misschien ben ik dat ook... misschien moet ik me eens erover heen zetten.
Ik ben de afgelopen dagen wel veel gaan nadenken over wat een reden kan zijn. Iedere keer kwam een beetje naar boven dat ik al 6 jaar geen contact meer heb met mijn vader, omdat hij me seksueel misbruikt heeft. Destijds heb ik het niet echt kunnen verwerken, omdat ik moest 'vechten' tegen bureau jeugdzorg die mij terug naar mijn vader wilde hebben en meerdere malen hebben gedreigd. Alleen dit heb ik later opgepakt en ben toen in therapie gegaan. Voor mijn gevoel had ik het na een jaar wel verwerkt en kon weer op eigen kracht verder, ondanks dat de therapie niet echt geschikt voor mij was. Ik heb me daar nooit echt op mijn plek gevoelt. Misschien zit me in het onderbewuste me toch iets dwars daarover, maar ik heb niet meer het idee dat ik er net zoveel aan denk als vroeger.
Dank jullie wel voor de reactie!
Gr. Mia
@iemand13op13aarde:
Wat vervelend dat je je redenen hebt. Als je iets kwijt wilt hieronder mag wel! Misschien kan ik je helpen. Ik hoop dat je je snel beter voelt en de dingen kunt verwerken.
@Pin:
Ik heb haar nog steeds niet alles verteld. Niet erg uitgebreid. Alleen volgens haar al genoeg om te zeggen dat ze mee gaat zoeken naar hulp. Ik heb er echt buikpijn van, want eigenlijk durf ik het niet.
Ze zal me ook wel niet uitlachen, maar het voelt gewoon heel vervelend dat ik niet uit kan leggen waarom ik me zo voel. Dan lijkt het misschien of ik een aansteller of zoiets ben. Misschien ben ik dat ook... misschien moet ik me eens erover heen zetten.
Ik ben de afgelopen dagen wel veel gaan nadenken over wat een reden kan zijn. Iedere keer kwam een beetje naar boven dat ik al 6 jaar geen contact meer heb met mijn vader, omdat hij me seksueel misbruikt heeft. Destijds heb ik het niet echt kunnen verwerken, omdat ik moest 'vechten' tegen bureau jeugdzorg die mij terug naar mijn vader wilde hebben en meerdere malen hebben gedreigd. Alleen dit heb ik later opgepakt en ben toen in therapie gegaan. Voor mijn gevoel had ik het na een jaar wel verwerkt en kon weer op eigen kracht verder, ondanks dat de therapie niet echt geschikt voor mij was. Ik heb me daar nooit echt op mijn plek gevoelt. Misschien zit me in het onderbewuste me toch iets dwars daarover, maar ik heb niet meer het idee dat ik er net zoveel aan denk als vroeger.
Dank jullie wel voor de reactie!
Gr. Mia
A
Hey,
Geen probleem, gewoon reageren wanneer jij je daar goed bij voelt. Ik reageer om je te helpen. 'T is aan jou wat je daarmee doet.
Iets is een start. Niet zo negatief! ;)
Bij mijn hulpverlening geven ze me iedere keer complimenten dat ze vinden dat ik m'n gevoel goed uit kan leggen. Dit tot mijn verbazing, ik kan het gewoon, dus vind ik het normaal. Dus als je der over nadenkt, kun je dus concluderen dat zij het gewend zijn mensen te ontvangen die hun gevoel niet kennen/kunnen beschrijven. Het is niet raar dat je dat niet kan! Misschien is je social worker dit ook wel gewend. Who knows.
Ja, het kan een hele goede reden zijn ja. Je hebt super veel te verwerken gehad. Het kan iig geen kwaad het hierover te hebben.
Gr. Pin
Geen probleem, gewoon reageren wanneer jij je daar goed bij voelt. Ik reageer om je te helpen. 'T is aan jou wat je daarmee doet.
Iets is een start. Niet zo negatief! ;)
Bij mijn hulpverlening geven ze me iedere keer complimenten dat ze vinden dat ik m'n gevoel goed uit kan leggen. Dit tot mijn verbazing, ik kan het gewoon, dus vind ik het normaal. Dus als je der over nadenkt, kun je dus concluderen dat zij het gewend zijn mensen te ontvangen die hun gevoel niet kennen/kunnen beschrijven. Het is niet raar dat je dat niet kan! Misschien is je social worker dit ook wel gewend. Who knows.
Ja, het kan een hele goede reden zijn ja. Je hebt super veel te verwerken gehad. Het kan iig geen kwaad het hierover te hebben.
Gr. Pin
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your username or e-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
