Hey het is me allemaal veel te zwaar. Het lijkt alsof het alleen en alleen maar erger wordt. Ongeveer een half jaar geleden heb ik een dierbare verloren. Ik ben depressief geweest (had al ellende en dit kwam er nog eens bovenop) en het heeft mij zeer veel moeite gekost eroverheen te komen. Ik mis deze persoon nog elke dag, maar nu heb ik niet eens de tijd om aan hem te denken of hem te missen, want......

ik heb recent gehoord dat mijn ouders op het punt staan te gaan scheiden (nog een hele kleine kans dat de relatie voor mijn vader toch te redden is). Het kwam zo uit het niets. Ook voor mijn moeder. Mijn moeder wil dolgraag nog wel, maar mijn vader wil een einde maken aan de relatie. Mijn moeder is helemaal overstuur. Ze ziet het niet meer zitten. Ik voel haar pijn. Ik voel haar gebroken hart. Ik voel haar verwarring. Ik voel haar stress. Ik vind het verschrikkelijk om mijn moeder zo te zien leiden. Ik heb de zorg voor haar op mij genomen. Het is super zwaar. Ik steun haar nu. Ik wil haar graag een goed gevoel geven over zichzelf en dat het beter met haar gaat. Eigenlijk is het zo ver gegaan dat ik nu als het ware een moeder ben. Ik wil echt niet egoistisch overkomen, want ik heb verdriet door de pijn van mijn moeder, maar ik kan dit er ook niet meer bij hebben. Ik ben sinds 2 maanden uit mijn depressie. Daarvoor heb ik moeten knokken. Moeten knokken om weer aan school te kunnen. Het is mijn gelukt een paar vakjes! Nu door dit gebeuren, kan ik niet meer. Heel mn lichaam is verder overbelast. Ik voel een soort donkere brok in mn hersenen. Ik heb geen controle meer. Die had ik al niet, maar nu is t alsof ik eeuwig val en val en naar links en naar recht wordt geslingerd en er zakken en stenen op me liggen. Niet alweer, niet alweer. Ik was net uit mijn depressie. Dit is zo onverwacht. Ik vind het verschrikkelijk dat als t na mijn depressie net was gelukt aan school te gaan,nu ook weet dit moet gebeuren, dat t nu weer niet gaat. Maar het allerallerverschrikkelijkst vind ik het voor mijn moeder. Ik vind het alleen maar voor mijn moeder heeel erg. Zoals ik al zei, heb ik dus alle zorg voor haar op mij genomen. Bij de psycholoog barstte ik in tranen uit. De psycholoog concludeerde dat ik mezelf vergat, mezelf, mijn school, mijn eigen problemen. Ze had gelijk. Alles kwam in een klap op me af. Ik moet ook door met mijn school. Maar ik kan me niet meer concentreren. Het zien lijden van mijn moeder doet me zoveel pijn. Ik voel me zo verschrikkelijk egoischtisch als ik over mn eigen school begin, maar ik doe het toch: het ging net zo goed, net zo goed, het heeft zoveel moeite gekost, zoveel om na mijn depressie weer een goede leermanier te vinden en goede cijfers te halen en t was me gelukt! Ik was zo blij dat het beter ging! Ik vind het zo zonde dat ik het nu weer zou moeten opgeven. Maar ik vind het allemaal veel erger voor mn moeder, maar sorry ik moet ook even mn eigen problemen ergens kwijt, anders houd ik het niet meer vol. Ik ben door dit ook al helemaal die dierbare persoon vergeten. Je zou kunnen zeggen ‘fijn’ dan hoef ik hem niet meer te missen, maar eigenlijk vind ik het heel erg. Ik heb het nooit goed kunnen verwerken en met iemand over kunnen praten. Mensen op school denken trouwens dat ik gestoord ben. De stress is zo hoog. Nu zoveel hoger. Ik weet niet meer zo goed wat ik moet doen. Alles ligt op me, alles voelt als een last (natuurlijk is het voor mijn moeder veel zwaarder). Ik wil gewoon door door met mijn school zoals ik deed na keihard knokken na mn depressie en ik wil mijn ouders gelukkig zien, mijn moeder verdient het zo. Gewoon een normaal leven, met minder zorgen en problemen. Was het maar zoals vorig jaar of het jaar ervoor (toen had ik, en ook mijn moeder, ook zeer veel ellende, maar niet zo erg als nu).

Eigenlijk heb ik hard iemand nodig, waarmee ik een klik heb, om mee te praten en die ik altijd mag bellen of appen als het weer niet gaat. Maar ik weet niet wie.


Loes