Hee,

Ik vind dat je je niet hoeft te verontschuldigen voor de gedachte dat je het allemaal niet goed kan verwoorden. Je hebt het echt duidelijk verwoord en naast dat; het maakt niet uit hoe je het verwoord. Het gaat er vooral om dat het oplucht.

Het is erg vervelend dat je slecht in je vel zit. Helaas struggelt iedereen hiermee. Het wordt alleen een 'probleem' als dit langer aanhoudt.
Als ik vragen mag: wat doe je op je kamer als je alleen bent? Zoek je 'afleiding'; doe je dingen waar je gelukkig van wordt?

Ik snap dat je niet makkelijk met je ouders over je gevoel kunt praten. Is er iemand van school die je kunt vertrouwen met je problemen? Je mentor, vertrouwenspersoon of een andere docent?
Deze persoon kan je misschien steun/tips geven bij je schoolwerk.
En misschien kan je met diegene een gesprek hebben en daarna met je ouders?

Tip: forceer het niet. Als je je niet goed voelt bij een gesprek, moer je het ook vooral niet doen.

Ik herken die vervelende stem wel; geen suïcidale gedachten, maar ergens het ook niet erg vinden als je iets overkomt. Ik kan je helaas niet vertellen of dit zelfmoordgedachten zijn, maar zelf vind ik het geen zelfmoordgedachten.

~KlavertjeViertje

He Alaik

Ik herkenmezelf hier ook nog al in.. ik snap dat je het miss eng vind om het tegen je ouders te zeggen maar ik denk dat ze niet niet meer zo reageren als ze weten dat jij je zo voelt en ze je juist er mee kunnen helpen..je kan anders ook je gevoelens vertellen tegen je mentor of vertrouwenspersoon op school ik denk dat het je heel erg kan helpen om je weer wat beter in je vel te laten zitten..ik had dit zelf ook toen was ik naar me mentor toegegaan ofja eigenlijk had ik hem een apje gestuurd met alles waar ik mee zat (op onze school krijg je altijd het nummer van je mentor dan kun je hem beter bereiken) een mailtje sturen kan natuurlijk ook.. en toen kwam hij me uit de les halen en hadden we het over mn 'problemen' 1 x per week en dat lucht heel erg op als je er met iemand over kunt praten vooral in je examenjaar ik zit nu ook in me examenjaar dus ik snap hoe k*t dat is maargoed ik denk dat praten over waar je mee zit je goed kan helpen..

Wat je zegt over je stem in je hoofd van dat je het dan niet erg zou vinden om dood tegaan op momenten het is wel een soort van een zm neiging maar ik noem het zeg maar een *ik haat leven nu heel erg dus boeie als ik opeens dood ga* want als ik zo iets heb dan wil ik geen zm plegen maar dood gaan boeit me niet meer zegmaar als je dat bedoeld..maar even om van het onderwerp aftegaan ik persoonlijk vind het al best erg dat het je niet meer boeit dan om dood te gaan dan dus.. ik snap dat je het eng vind om het te zeggen dan tegen iemand maar praten doet wonderen geloof me.. oke weer trug naar onderwerp ehm als ik in die situatie zit had dan probeer ik mezelf afteleiden door wat voor mij helpt dan tekenen of de honden knuffelen.. in iedergeval afleiden helpt..

Als je nog iets dwars zit ik ben er voor je

Xx

Edit: ik zag je rea nog niet denk je echt niet dat je met je mentor kan praten.. waarom denk je dat je niet met vrienden,familie of een docent kan praten

He Alaik

Ik herkenmezelf hier ook nog al in.. ik snap dat je het miss eng vind om het tegen je ouders te zeggen maar ik denk dat ze niet niet meer zo reageren als ze weten dat jij je zo voelt en ze je juist er mee kunnen helpen..je kan anders ook je gevoelens vertellen tegen je mentor of vertrouwenspersoon op school ik denk dat het je heel erg kan helpen om je weer wat beter in je vel te laten zitten..ik had dit zelf ook toen was ik naar me mentor toegegaan ofja eigenlijk had ik hem een apje gestuurd met alles waar ik mee zat (op onze school krijg je altijd het nummer van je mentor dan kun je hem beter bereiken) een mailtje sturen kan natuurlijk ook.. en toen kwam hij me uit de les halen en hadden we het over mn 'problemen' 1 x per week en dat lucht heel erg op als je er met iemand over kunt praten vooral in je examenjaar ik zit nu ook in me examenjaar dus ik snap hoe k*t dat is maargoed ik denk dat praten over waar je mee zit je goed kan helpen..

Wat je zegt over je stem in je hoofd van dat je het dan niet erg zou vinden om dood tegaan op momenten het is wel een soort van een zm neiging maar ik noem het zeg maar een *ik haat leven nu heel erg dus boeie als ik opeens dood ga* want als ik zo iets heb dan wil ik geen zm plegen maar dood gaan boeit me niet meer zegmaar als je dat bedoeld..maar even om van het onderwerp aftegaan ik persoonlijk vind het al best erg dat het je niet meer boeit dan om dood te gaan dan dus.. ik snap dat je het eng vind om het te zeggen dan tegen iemand maar praten doet wonderen geloof me.. oke weer trug naar onderwerp ehm als ik in die situatie zit had dan probeer ik mezelf afteleiden door wat voor mij helpt dan tekenen of de honden knuffelen.. in iedergeval afleiden helpt..

Als je nog iets dwars zit ik ben er voor je

Xx

Edit: ik zag je rea nog niet denk je echt niet dat je met je mentor kan praten.. waarom denk je dat je niet met vrienden,familie of een docent kan praten
Heei coconutt11,
Als eerst bedankt voor je reactie X
Ik heb niet zoon goede band met mijn mentor of met wie dan ook op mijn school waar van ik denk dat ik het kan vertellen. Meestal als ik op me kamer ben zit ik op me telefoon en dan gwn filmpjes kijken of verhalen lezen op wattpad. Tekenen hielp voor mij eerst wel maar omdat ik nu in een stadium ben dat ik de dingen die ik doe niet goed genoeg vind geeft het me alleen maar meer stres. Deze gevoelens heb ik al 6 jaar met een half jaar "pauze". Dus het is niet dat ik er nog maar net mee rond loop. Ik weet ook dat er veel meer mensen zijn met deze gedachten en gevoelens drm vind ik het wel fijn om me gedachten hier kwijt te kunnen.
Xoxo al