Hay, ik ben een meid van 18 jaar, en heb al eens eerder een topic geschreven op deze site en nu helaas weer. Ik heb geen flauw idee waar ik mee bezig ben en wat ik moet doen.
Eind 2018 ben ik overspoeld door zo veel stress en drukte en nare factoren dat ik (zoals mijn dokter het noemde) tegen het overspannen aan zat. Dat heeft tot ongeveer eind maart mijn leven soort van geleid, toen ging ik in de stroomversnelling van automatische piloot, waardoor ik uiteindelijk bijna al mijn achterstand van het jaar heb ingehaald.

Mijn moeder en haar vriend hadden besloten begin maart dat ze niet meer samen wilden zijn. Ik en mijn moeder hebben een huisje gevonden, ze kreeg op dinsdag de sleutel en zaterdag ochtend waren we om 12 uur met al onze spullen in het nieuwe huis. Wij zijn letterlijk uit het huis gezet door hem. Dit heeft mijn hartje gebroken en ik kon geen goed woord over hem uitspreken en nu ook nog niet. Mijn moeder is nu wel weer samen met die man en de situatie die zich nu voordoet maakt mij gek.

Mijn moeder en ik wonen nu ongeveer 5 maanden in het nieuwe huis, maar verlaten september de woning. Mijn moeder krijgt teveel betaald voor huursubsidie, waardoor ze de volledige huur moet betalen. Helaas is het nu de situatie dat wij daardoor niet kunnen leven. Ik heb mijn moeder al geld geleend maar het helpt niet. Het geval is nu dat wij de huur, belasting, water, elektriciteit en stookkosten betalen, maar dus geen geld over hebben voor eten op de plank, geen doosje macaroni wat nog betaald kan worden. Om te voorkomen dat wij in aanraking komen met de deurwaarder en al dat soort mensen en instanties waar je niet mee in contact wilt zijn te voorkomen hebben wij de huur opgezegd, en trekt mijn moeder in bij haar voormalige vriend die ons in maart uit het huis heeft gezet.

Om al die problemen te vermijden is dit inderdaad een slimmere zet, ze is nogsteeds verliefd op hem en hij op haar. Ik heb nooit langs willen komen, altijd het gevoel dta ik niet welkom ben bij hem, hij kon mij al die keren dat wij elkaar wel troffen, mij nieteens normaal begroeten of aankijken. Alleen een doods gemeen gezicht.

Ik kan mijn moeder voor geen goud missen, ik heb er al een aantal keer om gehuild, zo wil ik haar niet kwijtraken, haar bijna niet zien, omdat ze bij hem leeft. Want zo zal dat gaan, toen ik er voorheen ook woonde, ik had geen happy time met mijn moeder, alleen als de vriend aan het werk was en mijn moeder vrij, in de avond na 11 uur....
Ik weet dat ik hier heel erg ongelukkig van word als ik weer terug moet naar die situatie.

Nu zal ik ook vertellen over mijn vader.
Vorig jaar september heb ik besloten om niet meer bij hem te wonen, en kon mij niet goed meer inbeelden waarom. De keuze was daarom ook dat ik bij hem weer zou intrekken. Hij vind dat goed, en heeft veel 'maar...' zinnetjes in zijn hoofd zitten. Ik ben 18 zoals ik heb genoemd, maar toen ik weer bij mijn vader verbleef voelde ik gelijk weer waarom ik daar niet wilde zijn. Hij behandelt mij eerder alsof ik 8 jaar oud ben. Heel erg opdringerig en drukkend. Dingen die mij overstuur maken, (school, stage, oude vrienden), benoemt hij steeds en vraagt alleen daarover specifieke vragen. Ik heb al zo vaak aangegeven dat ik het niet leuk vind, en ophouden, en stop hou asjeblieft op, maar het lijkt niet door te dringen. Hij is niet geïnteresseerd in wat ik gedaan heb of doe, hij negeert mij gewoon volledig en een praatje is niet aan te knopen.
(hier heb ik ook mee over gesproken met een psych, die ook aangeeft dat het wellicht iets is wat ik zal moeten accepteren, want dit kan niet verandert worden, zo is mijn vader gewoon). Ik mag van hem niet te veel spullen mee nemen, ik moet mijn spullen schiften basicly tot ik nog maar 2 lege klad schriften heb, 7 paar sokken, 3 tshirts en 1 broek. Zo'n gevoel geeft het mij, en zo zal het ook zijn. Ik mag nieteens mijn eigen gekochte nieuwe bed meenemen, omdat daar wel een bed staat wat van mijn vader zelf is en ook net nieuw. Mijn bed moet maar weg gegooit en ik op mijn vaders eigen nieuwe bed, waardoor hij weer slaapt op mijn oude bed van 10 jaar terug. Dit gaat niet goedkomen; ik en mijn moeder krijgen het niet bij hem binnen.

Nu het verhuis deel.
Het is duidelijk dat ik uit mijn huidige woonhuis vertrek maar waar naartoe? Ik heb geen flauw idee. Op beide plaatsen zal ik ongelukkig worden en wil beide het een kans geven, maar als ik luister naar wat mijn instinct zegt, dan is er geen juiste optie. Mijn instinct staat te dansen in de ruimte met alle gevoelens van nee, please nee. Helemaal door de war in de rikketik.

Wat moet ik nou doen? Als iemand al zo ver is gekomen met het lezen dan echt al bedankt. Ik ben geen gemeen mens, ik heb geen kwaad van doen, maar ik begin mij toch wel harteloos en levenloos te voelen. Net zoals de dag van vandaag heb ik mijzelf weer helemaal laten. Niet gedouched of mn tanden gepoetst, geef puf om iets te doen, gewoon de continue drukte in mijn hoofd door deze situatie, ik ben echt ten einde raad hoe ik hier mee om moet gaan. Mijn moeder weet dit ook allemaal en ik blijf met haar praten. Iets zegt jn mij dat ik een soort van hulp moet zoeken of wat dan ook. In welke richting? Geen idee. Waar ik hulp mee wil? Ik wil rust in mijn leven, en niet de continue stress, angst, tranen en gevoel van ongeluk.

Het voelt niet alsof ik een echt thuis heb of ga krijgen, en ik zie geen weg die ik kan volgen of creëren zonder ongelukkiger te worden dan dat ik nu al ben.

Bedankt voor het lezen.

Zonnebloempje2001