Hallo iedereen,
Weer een topic van mij na een tijdje. Je hoeft er niets mee te doen, ik wil het alleen kwijt.
Al een hele lange tijd (lees: bijna 7 jaar) ben ik aan het vechten tegen sombere gedachten, trauma's en vervelende situaties en herinneringen en terwijl ik ook dagen heb dat ik me prima voel, blijf ik de laatste dagen stoeien met een vraag. Geen vraag concreet, maar eigenlijk gewoon: wie weet een oplossing waardoor ik me wel eindelijk eens op mijn plek voel, gehoord voel, prettig voel en waar ik wel weer de hele wereld aan kan en hoe vervelend is het dan om daar geen antwoord op te kunnen krijgen, omdat die er gewoonweg niet is? Ik voel me machteloos en totaal overgeleverd aan wat mijn hoofd wil dat ik denk en mijn hart wil dat ik voel. De enige oplossing is zelfmoord, maar ook daar ben ik niet gerust op en ook niet helemaal zeker van, want ergens heb ik nog hoop om iets te kunnen bereiken, om eindelijk eens iemand te worden, om eindelijk wel eens GEZIEN te worden en als mensen zien dat het niet zo goed met me gaat, dat ze me dan helpen in plaats van bekritiseren en nog meer ervoor zorgen dat ik het helemaal niet meer weet.
Ik word krankzinnig van de wisselende perioden van super slecht, naar redelijk draagzaam en van gemotiveerd voor mijn studie, naar helemaal niet meer gemotiveerd. Uiteindelijk zal ik mijn studiepunten moeten behalen of ik me nu goed voel of niet, dat zal de examencommissie wat schelen.
Ik voel me machteloos, vaak alleen, somber, angstig en vaak verdrietig en wat ik er ook aan doe, het wordt maar niet beter. Ik kan het als het heel slecht gaat niet alleen... er is op zo'n moment niemand die zegt dat ik moet doorzetten. Op die momenten bevestigen ze alleen maar wat voor ongelofelijke sukkel ik ben en dat ik het maar allemaal moet opgeven.
En vrienden willen ook helpen en dat werkt dan soms voor even, maar daarna is het ontspannen gevoel weer weg. Of mijn vrienden maken vervelende opmerkingen, waardoor ik nog meer begin te twijfelen aan mezelf.
Ik typ dit puur op gevoel en alles wat in me op komt, dus het kan zijn dat er dingen dubbel in staan of dat het verhaal helemaal niet chronologisch is, maar ik moest dit gewoon even kwijt.
Het enige wat mij nog voldoening kan geven is stage, maar dat is ook niet meer vaak. Ik ben vaak te moe om optimaal te kunnen werken en als ik wel hard werk, dan maak ik mezelf helemaal kapot.
Dank je wel voor het lezen.
Groetjes Mia
Gedachten dat er geen uitweg meer is.
A
A
Hoi,
Ik heb je topics vluchtig doorgescrold, want het zijn er nog al wat (niet erg). Aan de titels gezien, heb jij het niet makkelijk en ook niet makkelijk gehad. Daarom allereerst: respect voor hoe jij het volhoud! Echt respect. Voor jou is het misschien normaal, je kunt je niks anders voorstellen, maar echt, het is knap meis.
Ik weet niet wat ik moet zeggen dat je nog niet weet of waar je in gelooft. Je lijkt me iemand met veel ervaring. Ik herken wat dingen van jou in mezelf. Daarom ga ik je wat over mij vertellen, misschien kun je daar wat uit halen.
Ik ben al erg lang bezig met 'beter worden'. Vanaf mijn 9e heb ik last van depressieve gevoelens. Ik denk dat ik er inmiddels achter ben wat me dan precies zo dwars zit. Dat is mezelf. Dat ik mezelf niet kan accepteren. Soms dan vind ik mezelf ok, de andere dag kan ik mezelf wel wat aandoen. Ik ben te hard voor mezelf, altijd. Ik moet het maar gewoon kunnen.
Ik denk vaak dat het aan m'n omgeving ligt. Aan de maatschappij. Ik denk dat bepaalde dingen daar ook aan te verwijten zijn, maar niet alles. Je omgeving kan nog zo rot zijn, maar uiteindelijk hebben zij niks met je te maken. In deze wereld ben je uiteindelijk alleen en ik denk dat als je 'gelukkig' wilt zijn, je een manier moet zoeken om jezelf te accepteren. Om met jezelf te leren leven.
Nou ja, dat was een stukje uit mijn leven en mijn filosofie.
Jij wilt heel graag in een omgeving leven die je accepteert. Dat snap ik, dat wilt iedereen denk ik. Maar volgens mij denk je ook dat dat een belangrijk iets is om jezelf te accepteren. Dat je alleen blij kan zijn als je in een fijne omgeving bent, omdat jij altijd in een vervelend omgeving hebt gezeten en je daarin ongelukkig was. Ik denk dat geluk vanuit jezelf komt en dat je daar niemand voor nodig hebt. Anderen helpen waarschijnlijk wel, maar vormen niet de sleutel.
Naja, dat was mijn mening dus. Als het niet klopt, vergeet het dan maar. Als het wel klopt, doe ermee wat je wilt. Je hoeft in ieder geval niet streng voor jezelf te zijn. Het is heel logisch dat jouw leven niet altijd lekker loopt en ik denk dat ze dat op je opleiding ook begrijpen.
Gr. Pin
Ik heb je topics vluchtig doorgescrold, want het zijn er nog al wat (niet erg). Aan de titels gezien, heb jij het niet makkelijk en ook niet makkelijk gehad. Daarom allereerst: respect voor hoe jij het volhoud! Echt respect. Voor jou is het misschien normaal, je kunt je niks anders voorstellen, maar echt, het is knap meis.
Ik weet niet wat ik moet zeggen dat je nog niet weet of waar je in gelooft. Je lijkt me iemand met veel ervaring. Ik herken wat dingen van jou in mezelf. Daarom ga ik je wat over mij vertellen, misschien kun je daar wat uit halen.
Ik ben al erg lang bezig met 'beter worden'. Vanaf mijn 9e heb ik last van depressieve gevoelens. Ik denk dat ik er inmiddels achter ben wat me dan precies zo dwars zit. Dat is mezelf. Dat ik mezelf niet kan accepteren. Soms dan vind ik mezelf ok, de andere dag kan ik mezelf wel wat aandoen. Ik ben te hard voor mezelf, altijd. Ik moet het maar gewoon kunnen.
Ik denk vaak dat het aan m'n omgeving ligt. Aan de maatschappij. Ik denk dat bepaalde dingen daar ook aan te verwijten zijn, maar niet alles. Je omgeving kan nog zo rot zijn, maar uiteindelijk hebben zij niks met je te maken. In deze wereld ben je uiteindelijk alleen en ik denk dat als je 'gelukkig' wilt zijn, je een manier moet zoeken om jezelf te accepteren. Om met jezelf te leren leven.
Nou ja, dat was een stukje uit mijn leven en mijn filosofie.
Jij wilt heel graag in een omgeving leven die je accepteert. Dat snap ik, dat wilt iedereen denk ik. Maar volgens mij denk je ook dat dat een belangrijk iets is om jezelf te accepteren. Dat je alleen blij kan zijn als je in een fijne omgeving bent, omdat jij altijd in een vervelend omgeving hebt gezeten en je daarin ongelukkig was. Ik denk dat geluk vanuit jezelf komt en dat je daar niemand voor nodig hebt. Anderen helpen waarschijnlijk wel, maar vormen niet de sleutel.
Naja, dat was mijn mening dus. Als het niet klopt, vergeet het dan maar. Als het wel klopt, doe ermee wat je wilt. Je hoeft in ieder geval niet streng voor jezelf te zijn. Het is heel logisch dat jouw leven niet altijd lekker loopt en ik denk dat ze dat op je opleiding ook begrijpen.
Gr. Pin
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your username or e-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
