diagnoses

  • 14 July 2019
  • 3 reacties
  • 158 Bekeken

  • Anonymous
  • 0 reacties
hoi,
zoals ik in de titel al zeg wil ik het hebben over diagnoses, ik zelf heb een hele waslijst na 10 jaar in de hulpverlening gezeten te hebben en 5 interne opnames heb moeten doorstaan. Maar wat betekend een diagnose nou eigenlijk voor jou? en voor je omgeving? en niet te vergeten je toekomst..?

Ik zie een diagnose als een label, die als een soort prijskaartje aan je rug hangt (mede beelddenkers zien dit nu voor zich, haha, net zoals ik) . En eigenlijk stelt een diagnose minder voor dan men denkt, het woord diagnose heeft aan de ene kant veel taboe. Maar aan de andere kant geeft iedereen zichzelf al vrij snel een diagnose zonder er eerst met een opgeleid iemand over te praten. dit is weer zo'n typisch ding waar ik niet bij kan komen.. het wel lastig/eng/vreemd vinden (grootste deel van de mensen), maar wel bij elk klein dipje concluderen dat je depressief bent, of als je een keer bang bent tegen iedereen roepen dat je een angststoornis hebt.

Maar zo werkt het NIET!!
Je krijgt niet zomaar een mentale ziekte/stoornis of ontwikkeling, en dat gaat ook niet zomaar (en soms zelfs nooit) weg. geef jezelf dus nooit een diagnose en bespreek deze dingen met een psychiater! doordat zoveel jongeren met elk klein ding al diagnoses op zichzelf plakken worden de mensen met echt serieuze problemen minder (snel) serieus genomen, hier heb ik zelf ook veel last van gehad toen ik nog naar school ging. (ik zeg hiermee niet dat als je niet gediagnosticeerd bent je geen serieuze problemen kan hebben, of dat je het niet zwaar hebt! want ik geloof en weet echt dat er heel veel jongeren zijn met struggles!! en ik neem hierin iedereen serieus)

Soms is het krijgen van een officiële diagnose een enorm helpende stap in jou herstel proces, het kan je helpen met het begrijpen van je eigen gedrag en reacties op mensen/dingen/situaties.
Maar soms kan het je ook juist meer in de weg gaan zitten, omdat het opeens een naam heeft bijvoorbeeld. of omdat het iets is wat niet meer weg gaat. of omdat je het helemaal niet wilt! onthoud dan dat een diagnose nog steeds gewoon een labeltje op je rug is, en dat het zo groot word als je het voor jezelf maakt.

voor mij heeft het heel lang geduurd voordat ik mijn diagnoses heb kunnen accepteren, ik wilde het niet hebben en wilde dat het weg ging. Ook voelde het heel oneerlijk, waarom ik? En iedereen schrok ook van de benamingen, het klonk opeens zo serieus en zo echt.. maar ook had ik eindelijk het antwoord op al mijn vragen! waarom? waarom? waarom? werd opeens, owhh daarom dus...!
En dit heeft me vaak geholpen om mezelf beter te kunnen helpen en begrijpen

Voor mij zal het altijd lastig blijven omdat mijn mentale ziektes blijvend zijn en alleen stabieler kunnen worden, maar dus nooit weg gaan. ik zal altijd moeten accepteren dat ik anders ben en dus ook andere behoeftes en soms wat extra hulp nodig heb, hier werk ik nog steeds elke dag even hard aan. Dit gaat met ups en downs en vraagt veel van me. Maar zodra ik het opgeef en mijn ziekte weer het stuur in handen krijg, ben ik terug bij af! en eindig ik weer in een gesloten inrichting, onthoud waar je vandaan komt! zie het als motivatie en iets wat je niet meer wilt.

maar, als ik het kan.... kan jij het ook!!

hoe kijk jij naar diagnoses? en hoe ga jij met je diagnose om?
welke ervaring hebben jullie in de hulpverlening?
accepteer jij je ziektes?

ik hoor graag van jullie

🙂

3 reacties

hey

ik snap je punt goed.
je hebt helemaal gelijk maar... je zegt dat je naar een professional iemand moet gaan om te weten wat he hebt. maar ik vind dat goed dat mensen dat juist doen maar bij mij worden lebeltjes 'te snel' opgeplakt wat ik ook niet goed vind...

ik zou dan nu 10 lebeltjes hebben en dan komt binnenkort nog de 11de aan.
ik zou dus niet kunnen zeggen dat het me helpt omdat niemand mij geloofd dat dat zo is. omdat ik het redelijk goed mee om kan gaan.
ik vind er 1 overbodig tegen woordig die ik toch op me rug is geplakt die niet eens klopt.

je snapt wat mijn punt is?
ik vind dat professionals te snel lebels plakken.

en nee mensen ik zeg niet dat jullie lebeltjes te snel geplakt zijn. ik zeg alleen dat het in mijn ogen best snel kan gaan.

groetjes
bella
Hoi

Inderdaad lastig, de wereld van diagnostisering. Je wandelt binnen zonder labeltjes, en komt buiten onder een hoop moeilijke termen die zouden verklaren waarom je bent wie je bent. Ook al ben je nog steeds de persoon die je bent voor de diagnose, kan een labeltje je anders doen voelen, en heeft je omgeving soms de neiging enkel het labeltje te zien.

Zoals Bellablue zei, worden labeltjes weleens vluchtig uitgedeeld. Haast moeiteloos wordt het labeltje opgespeld, terwijl het een zee van moeite kost om ook inzicht te geven in de andere kanten van jezelf. Je bent niet enkel een labeltje, misschien passen sommige labeltjes na een tijd niet meer bij je, zou je wensen dat ze verdwenen, of vervangen werden door een accuratere versie.

En zoals je zei: een diagnose kan evenwel een startblok zijn naar verdere hulp. Een correct labeltje geeft aan waar je aan kan werken, wat moeilijk voor je is, en hoe je met dat labeltje om kan gaan. Ik hoop dat de toekomst mooie dingen voor je brengt, en dat je, ondanks de moeilijkheden die reeds op je pad gekomen zijn, de moed vindt om de unieke persoon die je bent, te laten openbloeien.

Groetjes
Kenshin
we zijn het dus zeker met elkaar eens, labels worden inderdaad vaak gegeven. en soms inderdaad te snel, en daarom soms niet helemaal kloppend. het voelt soms alsof psychologen voor alles een stempel willen geven.. terwijl ze je ook aanmoedigen om te leren wie en hoe je bent. en hoe je dit kan uiten op een gezonde manier.

mijn labels zijn ook snel gegeven en er komen er steeds meer bij of ze worden aangepast, en dat mensen soms niet verder kunnen kijken dan je diagnose herkent jammer genoeg het merendeel denk ik.

bedankt voor jullie reactie en bemoedigende woorden

groetjes
me

Reageer